Gerdab.IR | گرداب

گرداب- سفیر پیشین اسرائیل در آلمان، در مطلبی که در سایت رادیو و تلویزیون دولتی آلمان، "دویچه وله" آمده است، گفته است: «مشکل تسلیحات اتمی نیست، مسئله این است که این تسلیحات در اختیار چه حکومتی است. اگر این تسلیحات در دست حکومتی دموکراتیک و گشوده‌رو به جهان باشند، خطری به حساب نمی‌‌آیند.»

این سخنان که از سوی سفیر رژیمی بیان شده است که به زعم بسیاری از مردم جهان و سیاستمداران، پنجمین قدرت تسلیحاتی اتمی دنیا را داراست و در عین حال زرادخانه اتمی اش همچنان بر روی ناظران خارجی بی طرف و حتی دوستان خودش، بسته است. اما آقای "آوی پریمور"، این سخنان را با هدف دلیل آوردن برای حمایت از تغییر رژیم کنونی ایران به زبان آورده است. در واقع، وی در مقایسه‌ای ضمنی میان اسرائیل و ایران، اسرائیل را دارای صلاحیت لازم برای داشتن سلاح های هسته ای دانسته است اما ایران را به دلیل اینکه حکومتی دموکراتیک و گشوده رو به جهان ندارد، حتی واجد داشتن برنامه دست یابی به انرژی هسته‌ای صلح آمیز نمی داند.

در پاسخ به این صحبت های دیپلمات اسرائیلی، بررسی سابقه این حکومت دموکراتیک و گشوده رو به جهان، ضروری است تا مشخص شود آیا واقعا اسرائیل صلاحیت داشتن سلاح هسته ای را دارد؟


یکم. از جمله مواردی که صلاحیت یک کشور را در داشتن سلاح هسته ای تعیین می کند، تعامل این کشور با همسایگان و دیگر کشورهای جهان است. برای سنجیدن روابط اسرائیل با همسایگانش، این نکته که اسرائیل در جنگ های چندگانه اش با اعراب، آماده استفاده از سلاح هسته‌ای بوده است، باید مورد توجه قرار گیرد. زمانی که نخست وزیر وقت اسرائیل در جریان جنگ ۱۹۷۳ که با غافلگیری اسرائیل از سوی ارتش های عربی به پیش می رفت، مواجه شد، در تلگرافی به رئیس جمهور آمریکا، این چنین تهدید می کند که در صورتی که "پایه‌های معبد سلیمان" در آستانه فرو ریختن قرار گیرد، اسرائیل از سلاح اتمی استفاده خواهد کرد. تهدیدی که با واکنش سریع ایالات متحده در فرستادن آشکار کمک نظامی به اسرائیل از طریق لیسبون، جدی گرفته شد. این یعنی اسرائیل حتی در مناقشات با همسایگان خود نیز، قصد استفاده از سلاح هسته‌ای را داشته است و فرماندهان نظامی و سیاسی اسرائیل تردیدی در استفاده از سلاح های غیر متعارف ندارند.

دوم. از سوی دیگر، دولتی که سلاح هسته ای دارد، با علم به اینکه در دفاع از خود جنگ افزار قدرتمندی را دارد، از تهدید کردن دولت های دیگر دست بر می دارد. اما اسرائیل در سال های معدودی که از عمر آن می گذرد، علاوه بر اینکه به بهانه های مختلف به کشورهای همسایه اش حمله کرده است، در هیچ زمانی، از تهدید لفظی خودداری نکرده است. رسانه ها پر از تهدید های لفظی و علنی اسرائیل هستند که حمله به ایران، لبنان، سوریه را حق خود می داند! آیا این چنین کشور متجاوزی، حق داشتن سلاح هسته ای را دارد؟

سوم. نکته دیگری که صلاحیت یک کشور را در داشتن سلاح هسته ای، مشخص می کند، دکترین نظامی آن است. در حالی که ایران به صراحت به کارگیری سلاح های کشتار جمعی را نفی کرده است، اسرائیل دکترین خود را بر ضربه پیش دستانه با استفاده از هر گونه سلاحی، متمرکز کرده است. این چنین کشوری صلاحیت داشتن چیزی خطرناک تر از تیر و کمان را هم به زعم من ندارد چه به برسد به موشک های هسته ای!

چهارم. پذیرش بازرسی های سازمان های (به ظاهر) بی طرف مانند آژانس انرژی هسته‌ای از جمله دیگر مواردی است که یک دولت را نسبت به داشتن سلاح هسته ای برای دفاع از خود دارای صلاحیت می داند. اسرائیل نه تنها چنین بازرسی هایی را قبول نکرده است بلکه وقتی به زور حامی اصلی خود، یعنی آمریکا، مجبور به نشان دادن تاسیسات هسته ای دیمونا به بازرسان آمریکایی شده است، تا حد ممکن بخش‌های کمی را نشان داده است در حالی که گزارش های سازمان های امنیتی حکایت از وجود حداقل ۶ مرکز هسته‌ای دیگر در اسرائیل دارند که برخی از آنها به شدت مخفی هستند و در آنها سلاح های هسته ای تاکتیکی ساخته می شود.

در مجموع می‌توان گفت ادعاهای سفیر پیشین اسرائیل در آلمان، بیشتر به درد گول زدن مقامات آلمانی برای توجیه کردن خودشان می‌خورد که به تازگی چهارمین زیر دریایی دلفین با قابلیت شلیک موشک هسته ای را به اسرائیل تحویل داده اند نه هیچ کس دیگر.

خیزران