نوح رمضان آمد و من مار به دوشم

نوح رمضان آمد و من خاک نشینم

تا در دل توفان تماشا چه ببینم


نوح رمضان آمد و من مار به دوشم

با جفتی از این گونه، به کشتی چه نشینم


اینک چه نصیبم ز بسا معجز موسی

باری که ز قارون صفتی غرق زمینم



هر بار دمیدند دمی عیسوی افسوس!

گل تر شدم از پیش به عذری که همینم

 

گفتند هلال رمضان است عیان است

گفتندم و  گفتم بگذارید ببینم