اجرای این پروژه بسیار شبیه به پروژه نقشه گوگل است، پروژه‌ای که در آن ماشین‌های مخصوص مجهز به دوربین‌های تصویربرداری سه‌بعدی در  شهرهای مختلف دنیا می‌چرخیدند تا تصاویر سه‌بعدی از تمامی مکان‌های موجود در مسیرشان تهیه‌کنند. آن‌ها سپس با پیاده‌سازی این تصاویر بر روی منابع داده گوگل، سیستمی پویا را طراحی کردند که یک کاربر از هرنقطه از دنیا بتواند با باز کردن نقشه گوگل به صورت مجازی به گشت زنی در خیابان‌ها بپردازد.

گوگل سپس بوسیله ماهواره‌ها این تصاویر را بروز کرده و به کاربر امکان دسترسی آسان به اطلاعات تصویری نقاط مختلف دنیا را می‌دهند. ارائه چنین امکاناتی از سمت شرکت گوگل برای کاربران، همواره جنبه‌ای اغوا کننده برای کاربر دارد، زیرا کاربر به این نکته دقت می‌کند که به آسانی به نقاط مختلف دنیا دسترسی پیدا می‌کند. امّا همواره از این نکته غافل است که چرا و به چه علت بایستی خدماتی چنین هزینه‌بر به راحتی در اختیار او قرار بگیرد.

پس از اعلام سرمایه‌گذاری گوگل بر روی پروژه جمع آوری اطلاعات شبکه وای‌فای آمریکا، چیزی که اعتراض سایت‌های امنیتی را بدنبال داشت نقض حریم خصوصی افراد با هدف جمع‌آوری سود مالی بیشتر بود. آن‌ها چنین اعلام کرده‌اند که این مقدار سرمایه‌گذاری گوگل بر روی این پروژه همچون برداشتن قطره‌ای از دریای سرمایه‌های گوگل است، ولی در قبال این سرمایه‌گذاری به اطلاعاتی دست‌پیدا می‌کند که علاوه بر بازتر‌کردن زمینه جاسوسی بیشتر؛ عواید مالی فراوانی نیز برای این شرکت به همراه دارد.

این شرکت‌های امنیتی اجرای این پروژه را نتیجه طرح سودآوری اقتصادی این شرکت از طریق فروش اطلاعات دانستند و از این پروژه به عنوان نقض فاحش حریم‌خصوصی در طی دهه‌های گذشته یاد کرده‌اند. البته احتمال انجام چنین حرکتی از جانب شرکت گوگل بحثی دور از ذهن به نظر نمی‌آمد؛ زیرا آن‌ها در سال 2010 در طی طرح جمع‌آوری تصاویر، برای دید خیابانی "Google Map"، تمامی اطلاعات شبکه‌های وای‌فای عمومی را نیز جمع آوری کرده بودند.

کمیسیون فدرال آمریکا در آن زمان اعلام کرد: "گوگل در طی دوسال گذشته به‌واسطه طرح دید خیابانی خود، به شبکه‌های وای‌فای عمومی نفوذ کرده و به نام، شماره‌تلفن، URLها، ایمیل، گذرواژها، پیامک‌ها، فایل‌های صوتی و تصویری بسیاری از کاربران این شبکه‌ها دسترسی پیدا کرده‌است."