روزنامه دیلی تلگراف نوشت: خبرنگاران به علت آنچه که فکر می کنند اخراج می شوند، در حالیکه سیاستمداران چپ و راست از این موضوع مستثنا هستند و با هیچ مواخذه ای مواجه نمی شوند.
به گزارش گرداب به نقل از واحد مرکزی خبر، این روزنامه در شماره امروز خود در اینترنت در مطلبی نوشت: آزادی بیان ممکن است جزو قانون اساسی امریکا باشد اما شاید بتوان به «متمم اول» که این موضوع را در بردارد یک یا دو تذکر افزود.در «لایحه حقوق» آمده است، کنگره امریکا نمی تواند هیچ قانونی «در محدود کردن آزادی بیان یا مطبوعات» وضع کند. این مسئله همچنان وجود دارد اما آزادانه صحبت کردن به طور فزاینده ممکن است به اخراج یا لکه دار شدن همیشگی بیانجامد.
حتی تهدید آمیزتر آنکه اینترنت و سهولت فزاینده ارتباط آزادانه به سیاستمداران امکان می دهد از تجسس و پاسخگویی در امان باشند.
عجب آنکه خود رسانه ها جریان اصلی اند که آزادی مطبوعات را مورد حمله قرار می دهند.
هفته گذشته اوکتاویا نصر یک مسیحی لبنانی تبار که سردبیر ارشد سی ان ان در امور اعراب بود، به علت درج مطلبی در توئیتر که در آن درباره درگذشت علامه محمد حسین فضل الله ابراز اندوه کرده و او را یکی از بزرگان حزب الله توصیف کرده بود که برای او احترام زیادی قائل است، پس از بیست سال خدمت فورا اخراج شد.
می توان درباره خردمندانه بودن این اظهارات بحث و این سوال را مطرح کرد که آیا فضل الله که از «عملیات شهادت طلبانه» فلسطینیان تمجید می کرد و رهبر روحانی گروهی شناخته می شود واقعا مستحق احترام است؟
اما حزب الله بخشی از دولت لبنان است و میلیونها نفر در خاورمیانه همان احساسات نصر را دارند.
نظر وی به طور قابل ملاحظه ای ملایم تر از ستایش سفیر انگلیس در لبنان در مورد علامه فضل الله بود.
اخراج وی به علت ابراز نظرش بود و هر فرصتی را برای بحث هوشمندانه از بین برد.
دیو ویگل وبلاگ نویس واشنگتن پست نیز پس از افشای مطالبی که در یک پیام الکترونیکی خصوصی درباره محافظه کاران امریکا نوشته بود، شغلش را از دست داد.
ژنرال استنلی مک کریستال افسر مشهور نیروهای ویژه و مردی که باراک اوباما رئیس جمهور امریکا برای پیروزی در جنگ افغانستان انتخاب کرده بود پس از سخنان انتقاد امیزش از آن سمت برکنار شد.
پنتاگون اکنون قوانین جدیدی با هدف از بین بردن هر فرصتی برای راستگویی و صداقت تنظیم کرده که طبق آن مجوز هر مصاحبه ای باید از بالا صادر شود.
متاسفانه به نظر می رسد سیاستمداران محاسبه مشابهی دارند. فن آوری جدید به اوباما امکان داده است هر کسی را که ممکن است از او سوالات سخت بپرسد، دور بزند. او به ندرت مصاحبه مطبوعاتی دارد و در عوض رسانه هایی مانند مجلات مربوط به سبک زندگی را که مطمئنا سوالات اسانی می پرسند، ترجیح می دهد.
دولت اوباما که در میان وعده های شفافیت جدید روی کار آمد، حتی از کارکنان خودش برای مصاحبه با النا کاگان نامزد سمت دیوان عالی استفاده کرد تا مطلبی برای پایگاه اینترنتی کاخ سفید داشته باشد. این کار شفافیت به نظر می رسد اما فقط تبلیغات است.
البته جمهوری خواهان نیز در این زمینه عملکرد بهتری ندارند. برای امریکا با توجه به حق آزادی بیان و سنت پر زرق و برق مناظره علنی، این تصویری یاس آور است.
به نظر می رسد در سال دو هزار و ده می توانید هر چه دوست دارید بگویید، اما هر چه می گویید، هیچ چیز نگویید.