به گزارش
گرداب، هند دومین کشور پرجمعیت دنیا و مانند برزیل، روسیه و چین جزو قدرت‌های اقتصادی نوظهور است. این کشور سریع‌ترین رشد بازار موبایل را در جهان با حدود یک میلیارد مشترک دارد.
برخلاف رویه شبکه سیار، ضریب نفوذ تلفن ثابت در این کشور به جهت عدم زیرساخت‌های فیزیکی و ارتباطی مناسب، پایین است و از این جهت ارتباطات سیار پلت‌فرم اصلی ارتباطات مردم این سرزمین به شمار می‌رود.
رگولاتوری هند یا براساس نام‌گذاری ایران، سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی هند در اوایل سال 2011 اقدام به پیاده‌سازی معماری مهاجرت بین اپراتوری با حفظ شماره کرد که این روزها رگولاتوری کشور ما به شدت دنبال اجرای آن است.
مهاجرت بین اپراتوری با حفظ شماره در کشور ما "ترابردپذیری" نام دارد. ترابرد به دنبال فراهم کردن شرایطی برای نقل و انتقال شماره‌ها در اپراتورهای مختلف است.
وضعیت بازار ارتباطات هندسبک بازار ارتباطات هند با 15 اپراتور فعال موبایل در بخش پیش پرداخت (Prepaid) بسیار متفاوت‌تر از دیگر کشورهاست و رقابت بین اپراتوری این جغرافیا در اوج خود به سر می‌برد.
مشترکان همراه این کشور به صورت روزانه در حال آنالیز و تحلیل وضعیت تعرفه اپراتورهای دیگر هستند تا شبکه با حداقل نرخ را برگزینند؛ بهتر است اینطور گفته شود مشترکان اعتباری هند به واسطه رقابت سنگین بین اپراتوری همواره نوعی تهدید برای اپراتورها به حساب می‌آیند و معیار وفاداری آنها به یک اپراتور کم است.
نرخ مشترکان اعتباری این کشور در شبکه همراه از 96 درصد می‌گذرد و تنها چهار درصد دارای خطوط دائمی هستند.
سیستم ترابردپذیری شمارههای هندهمانطور که گفته شد تا پیش از سال 2011 و به واسطه تعدد اپراتورهای مختلف، نرخ مهاجرت از یک شبکه به شبکه دیگر برای مشترکان اعتباری این کشور بسیار بالا بود.
لذا حاکمیت ارتباطات جهت حفظ نامبرینگ و تسهیل مهاجرت بین اپراتوری، بحث ترابردپذیری را مطرح کرد تا به این واسطه اگر مشترکان در هر زمان تمایل به تغییر اپراتور خود داشتند بدون نیاز به خرید شماره (سیم‌کارتی نو)، بتوانند با همان شماره سابق به شبکه‌ای دیگر بروند.
با توجه به اینکه برای مردم این کشور استفاده از سرویس‌های اپراتور ارزان‌تر یک مزیت است، این سیستم بسیار کارا شد.
پروانه ترابردپذیری (MNP) در آوریل 2009 اعطاء و نهایتا این سیستم در سال 2011 اجرایی شد. هند این کار را براساس تجربه حاصل از اجرای MNP در 70 کشور دیگر انجام داد.
مزایای ترابردپذیری هنداین سیستم در هند تنها برای شبکه سیار در نظر گرفته شده است یا به عبارت دیگر شبکه‌های فیکس و VoIP امکان ترابرد ندارند.
درخواست ترابرد مشترکان این کشور با ارسال تقاضایی در قالب پیامک به اپراتور جدید آغاز می‌شود. تمامی درخواست‌ها از طریق فایلی مشترک به اطلاع اپراتورها می‌رسد و مدام بروزرسانی می‌شود تا آنها را از درخواست‌های جدید مطلع گرداند.
رگولاتوری این کشور تمامی اپراتورها را موظف کرده تا عملیات ترابرد را ظرف هفت روز انجام دهند. مدت زمانی هم که طول می‌کشد تا مشترک از اپراتور خود جدا و وارد دیگری شود دو ساعت است که در این تایم، ارتباط وی قطع خواهد بود.
شواهد ناشی از اجرای این طرح در هند نشان می‌دهد که مشترکان اعتباری به مراتب راغب‌تر از دائمی‌ها به تغییر اپراتور خود هستند زیرا این قبیل افراد تعهد کمتری نسبت به شبکه یک اپراتور دارند.
پیش از آغاز ترابردپذیری، اغلب مشترکان اعتباری این کشور از گوشی‌های چند سیم‌کارته استفاده می‌کردند تا به این طریق زمینه دستیابی به خدمات اپراتورهای مختلف برای آنها فراهم باشد.
اما این رویه در میان مشترکان دائمی کمتر دیده می‌شود زیرا به واسطه ضمانت پرداخت یا ودیعه‌ای که دارند، به دریافت خدمات از یک اپراتور واحد متعهدتر هستند.
معماری MNP در این کشوراین کشور از الگوی ACQ برای ترابرد شماره‌ها استفاده می‌کند تا روتینگ را به شکل مستقیم انجام دهد.
در الگوریتم مذکور از معماری Clearinghouse جهت انجام عملیات پورت شماره‌ها بین اپراتورهای فرستنده و گیرنده استفاده می‌گردد.
Clearinghouse وظیفه سفارش - پشتیبانی پورت، پردازش، آگاه‌سازی و مدیریت شمارههای پورت شده بین دو اپراتور را برعهده دارد.
دیتابیسی مرکزی در این پروسه نقش انبار اطلاعات پورتینگ را در هند انجام می‌دهد و به عنوان مثال تاریخچه پورت شماره‌ها را ذخیره می‌کند.
اطلاعات این دیتابیس طی بازه‌های زمانی مشخص در اختیار اپراتورهای مختلف قرار می‌گیرد تا در روند روتینگ تماس‌ها اختلالی ایجاد نشود.
با توجه به اینکه نرخ تغییر و تحولات سالانه مشترکان سیار در هند بالغ بر 30 درصد سالیانه می‌شود، ترابردپذیری شماره‌ها تا حد قابل قبولی ارزش نامبرینگ این کشور را حفظ کرده است.