هشتم ذیحجه، امام حسین علیه‌السلام، حجش را ناتمام گذشت و عازم کربلا شد. حلق و تقصیر و قربانی‌اش را رها کرد و رفت برای آن "مذبح عظیم"
گرداب- چون حسین از مدینه بیرون رفتگروههایی از مسلمانان "جنّ" آمدند و گفتند:
«ای سید ما! ما شیعه و یاران تو ایم.
بفرمای ما را به هر چه خواهی،
که اگر امر کنی هر دشمنی را بکشیم
و تو در جای خود باشی
که شرّ آنها را کفایت کنیم.»
حسین علیه‌السلام گفت «خدای جزای خیر دهد شما را.
آیا کتابِ خدا که بر جدّ من نازل شده است نخوانده اید که:
أَیْنَمَا تَكُونُواْ یُدْرِككُّمُ الْمَوْتُ وَلَوْ كُنتُمْ فِی بُرُوجٍ مُّشَیَّدَةٍ...*
لَبَرَزَ الَّذِینَ كُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقَتْلُ إِلَى مَضَاجِعِهِمْ... **
و اگر من در جای خود بمانم، این خلق ننگین به چه آزمایش شود؟
و چه‌کس در قبر من در کربلا ساکن شود؟ با این‌که خداوند در روز دحوالارض، آن را برای من برگزیده است؛
و پناه شیعیان قرار داده تا مأمن آنها باشد در دنیا و آخرت.
روزِ عاشورا حاضر شوید ای جماعت جنیان!
در آخر آن روز کشته می‌شوم
و پس از آن، هیچ‌یک از اهل و خویشان و برادران و خاندان من که مطلوب دشمنان باشد باقی نماند
و سر مرا برای یزید برند.»
جنیان گفتند «والله یا حبیبَ الله و ابن حبیبه!
اگر امر تو واجب‌الاطاعه نبود و مخالفت فرمان تو جائز بود
همه دشمنان تو را می کشتیم، پیش از آن که به تو رسند.»
حسین گفت «قسم به خدا ما قادرتریم بر آنها از شما
لکن،
تا هرکس هلاک می‌شود و گمراه می‌گردد، از روی برهان باشد
و هر کس زنده می‌گردد و هدایت می‌یابد هم از برهان و دلیل باشد
به قتل آنان راضی نمی‌شوم.»
- کتاب آه، ترجمه نفس المهموم شیخ عباس قمی، ص 46 و 47
* ۷۸ / النساء: هر كجا باشید شما را مرگ درمییابد هر چند در برج‌هاى استوار باشید.
** ۱۵۴ / آل عمران: كسانى كه كشته شدن بر آنان نوشته شده، قطعا (با پاى خود) به سوى قتلگاه‌هاى خویش مىروند.
هل من مغیث