سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و شبکه های مضلین، باید ها و نبایدها

سرویس اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی نهال نیوز- به قلم محمد سعید پناهی
چند روزی است خبرهایی پیرامون انهدام شبکه های باندی فساد و فحشاء در فضای اینترنت، در رأس خبرهای خبرگزاری های ایرانی و حتی خارجی قرار گرفته است. امری که با همت و تلاش شبانه روزی یاران گمنام امام زمان(عج) و پاسداران انقلاب اسلامی انجام پذیرفته و موجب شادی و خرسندی عموم مردم مؤمن جامعه اسلامی ما قرار گرفت. مرکز بررسى جرایم سازمان یافته سایبرى سپاه پاسداران انقلاب اسلامى، بعد از انهدام این شبکه ها، تبدیل به کابوسی برای مفسدین فی الارض گردیده به گونه ای که در حال حاضر فکر اقدام مجدد به چنین کارهایی را برای آنان بسیار خطرناک و پرمخاطره نموده است و لذا مطمئنا تا مدتی، جامعه اسلامی ما از شر این دشمنان زیر پوستی خویش در امان است.اما در این جا لازم است سه نکته مورد توجه قرار بگیرد:
ابتدا آنکه وظیفه اصلی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که به دستور حضرت امام خمینی(قدس سره)، در سال 1357 تأسیس گردید همانطور که از نام آن پیداست دفاع و پاسداری از ارزش ها و اصول انقلاب اسلامی و همچنین مبارزه با دشمنانی که به هر نوع و هر طریق قصد براندازی و یا انحراف انقلاب را داشته باشند.اگر تاریخچه سپاه پاسداران را بررسی نماییم خواهیم دید که در ابتدا سپاه پاسداران مبارزه خویش را دفع حملات جدایی طلبان و منافقان آغاز نمود. در دوره جنگ نیز علاوه بر حضور در جبهه های حق علیه باطل در داخل نیز با منافقان و کوردلان به جنگ می پرداخت. بعد از اتمام جنگ نیز در سازندگی کشور نقش فعالی را اجراء نمود و پروژه هایی را به اتمام رسانید که نه بخش خصوصی توان انجام آن ها را داشت و نه بخش دولتی. اما وضعیت فعلی کشور، جبهه جدیدی را در پیش روی این پاسداران انقلاب اسلامی قرار داده است. جبهه مبارزه با فساد و فحشاء که در واقع آخرین حربه دشمنان اسلام در برخورد با جوامع اسلامی بوده است. با نگاهی به تاریخ متوجه خواهیم شد که معمولا دشمنان پس از شکست در نبردهای رزمی، به این سمت گرایش پیدا کرده و عموماً نیز در این نبردها پیروز گردیده اند؛ به گونه ای که امروزه در بسیاری از کشورهای اسلامی، اباحه گری به مریضی ای شایع در مسلمانان تبدیل گشته و تنها اسمی از اسلام و مسلمان بر زبان مردم مانده است و دیگر هیچ. این مسأله بارها نیز توسط مقام معظم رهبری(مدظله) مطرح گردید، که به هر حال یا به علت ضعف در ساختارهای اجرایی و یا متأسفانه عدم درک و حتی عدم اقبال به این سخنان، چندان این بیانات ارزشمند و گران بها مورد توجه قرار نگرفت.
در اثر عدم توجه به این مسائل، فساد در جامعه با شیب بسیار تندی در حال افزایش است که در این میان، اینترنت و فضاهای مجازی نقش بسیار مهم و عمده ای در فراگیر نمودن اباحه گری و اشاعه فحشاء و حتی آموزش دادن افراد گمراه بر عهده گرفته است.
در این بین، افرادی که مقهور اندیشه های ناصحیح بوده و همواره دستان خویش را در برابر ناملایمات بالا برده و پرچم سفید تسلیم را بلند می نمودند، برای به ظاهر مبارزه با چنین هجمه ای از واژه « فرهنگ سازی» در این عرصه استفاده کردند و جالب آن که در زمینه فرهنگ سازی هم، اقدامات مؤثری انجام ندادند.
البته ما نیز منکر فرهنگ سازی نیستیم، اما تحلیل ما از فرهنگ سازی و لوازم آن، بسیار متفاوت از آنچه که این افراد می گویند می باشد. بر هیچ کس پوشیده نیست که در صورت وجود جامعه ای ناامن و مملو از فساد و فحشاء، هر گونه برنامه ای برای فرهنگ سازی در سطح بسیار نازلی از تأثیر گذاری قرار دارد. امیال شهوانی و نفس آدمی، به قدری قوی و جذاب است که توان دیدن فرهنگ را در چنین حالتی از چشمان افراد می رباید.
نکته بسیار مهمی که این افراد از آن غفلت نموده اند این است که اصولا فرهنگ سازی عامل پیشگیرانه است و نه درمان؛ و متأسفانه جامعه ما در حالت بیماری به سر می برد و نه در حالت احتمال ابتلاء به بیماری، چنین تجربه ای را به راحتی می توان در فرهنگ رانندگی و مشکلات آن در طی این چند سال اخیر مشاهده کرد، تا مدت ها صحبت از آن بود که وضعیت رانندگی را باید با فرهنگ سازی حل نمود، اما این مسأله هر چند بی تأثیر نبود ولی موجب نگردید که حتی درصد کوچکی از اهداف راهنمایی و رانندگی تأمین گردد و لذا مسؤولین مجبور شدند راهی را برگزینند که مشتمل بر دو سیاست عمده بود: اول اقدامات انتظامی پیرامون رانندگان متخلف و برخورد شدید با سانحه سازان و دوم فرهنگ سازی در بین کودکان و افرادی که تا کنون وارد عرصه رانندگی نشده اند چرا که فرهنگ سازی در این افراد به مثابه پیشگیری است و نه درمان ولی در مورد طیف اول نمی توانستند از فرهنگ سازی استفاده کنند و تنها راه، استفاده از تبلیغات و اتخاد تدابیر انتظامی بود که تا حدود مناسبی موجب بهبود وضعیت رانندگی در کشور گردید.
غرض آن که مسأله مبارزه با فساد و فحشاء نیز به همین منوال است. یعنی باید در مسأله پیشگیری از فرهنگ سازی استفاده نمود و لکن در مورد ابتلاء باید قوانین انتظامی و اجرایی سختی در نظر گرفت تا افرادی را که در این عرصه سانحه ساز بوده و یا اصولاً به قصد براندازی نرم فعالیت می کنند مجازات نمود، ظاهراً نیز بر همین مبنا سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، وجود خویش را در این عرصه الزامی دانسته و جهت مبارزه در این جبهه پیچیده و سخت، راهی و جنگی طولانی را آغاز نموده است.
ما نیز این حرکت سپاه پاسداران را که می بایست زودتر آغاز می گردید گرامی داشته و از زحمات این یاران گمنام امام و رهبری قدردانی می کنیم.
اما نکته دومی که باید به آن توجه گردد این است که همانطور که در جنگ های نظامی، ما بر علیه دشمنان عملیات انجام می دهیم آنان نیز بر علیه ما عملیات انجام می دهند، در عملیات اخیر نیز که سپاه پاسداران با موفقیت به پایان رسانید باید مراقب پاتک ها و در آینده عملیات های آنان نیز بود. برای هدایت و کنترل چنین جبهه ای باید قرارگاه هایی طراحی گردیده و به طور دائم، حرکات دشمن را زیر نظر داشت و در مواقع لازم نیز، جواب محکم و کوبنده به آنان داد، تا زمینه ای برای غفلت و عملیات آنان در خاک ما فراهم نگردد. همانطور که شاهد هستیم در این چند روز اخیر نیز، پاتک هایی با روش های مختلف بر علیه این اقدام سپاه انجام پذیرفته است که با اطلاع رسانی های به موقع و هوشیاری مردم تا کنون با شکست مواجه گردیده است.
نکته سوم آن که همانطور که در زمان جنگ، سپاه پاسداران بعد از آزاد سازی مناطق اشغال شده، اقدام به تصرف مرزها و مناطقی از کشور دشمن نمود، در عرصه سایبری نیز دقیقاً باید چنین سیاستی داشت. یعنی بعد از این که فضای داخلی را از وجود چنین برنامه های مفسده برانگیزی پاک نمود، باید برنامه ها و تدابیری اتخاذ نمود که عرصه فرهنگ و اندیشه غربی را مورد حمله قرار داده و بتوانیم در خاک فرهنگی دشمن نفوذ کرده و مناطق وسیعی از سرزمین آن ها را اشغال نماییم. البته چنین اقدامی نیازمند فعالیت های علمی، پژوهشی، فرهنگی و دینی وسیعی است که می بایست از هم اکنون برای دستیابی به آن، برنامه های دقیق و کارشناسانه ای برای آن اتخاذ نمود تا بتوان در این عرصه پیروز میدان بود.