سرزمین سرمستی

...
شده مات جلالش همه ی ناس

و پیچیده به محشر همه جا عطر گل یاس

بر روی ملائک همگی شبنم احساس

زهراست و آن وعده ی شیرین شفاعت

بر چشم ترش اشک نشسته ست چو الماس

و بر دست کبودش

اسباب شفاعت

همان دست جدا از تن عباس ...

***

زهرا شده گریان اباالفضل

شده گریه کن و نوحه سرای غم چشمان ابالفضل

مردم همه ساکت

همه مبهوت

و حیران ابالفضل

که این فاطمه ابر کرم و رحمت و عشق است

که از او شده جاری به لب خشک زمین

بارش باران ابالفضل
...

-در سیاهی شبی کیست؟ چشمها برقی زد، سمت او نعره برآورد: «بأیست»! که چه جرات داری که به سمت حرم عشق قدم برداری؟

ناگهان ناله ای آمد که منم «زینب» (س) تو …

زانوان عباس (ع) پیش بانو لرزید، خواست تا روی قدم های عقیله افتد… دست های خواهرش شانه اش بالا برد…

گفت: یادت مانده شب قدری که پدر پر میزد از شکاف در آن حجره تو را میدیدم، دست در دست حسین (ع) یاد داری نفس آخر بابایم را؟ کربلا جان تو و جان حسین …

مثل فردا اما لحظه ای که حرمش غارت شد، دید در گوشه ای از دشت چه غوغا شده است، نیزه داران جمعند، سر رأس «عباس» باز دعوا شده است …

یک نفر آه کشید … ناگهان صوت ضعیفی بشنید … ناله‌ی ام بنین نیست … مو سپید است و کمان … دست بر پهلویش … دست دیگر بی جان …

-پسر رعنایم … مادرت «زهرا»یم …

اگر عكسهاي با كيفت تري بذاريد مخصوصا عكسهاي هوايي ممنون ميشم

السلام علیک یا ابا عبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک