آلبانی مشتاق است به عنوان یک متحد ثابت قدم ایالات متحده برجسته شود، به همین دلیل اغلب خود را درگیر مسائل ژئوپلیتیکی دور از سواحل خود می‌کند.
"پایگاه رسانه‌ای گرداب جهت اطلاع و افزایش دانش و سواد فضای مجازی مخاطبان خود و به ویژه دانشجویان، پژوهشگران و تصمیم‌گیران، ترجمه‌هایی در این زمینه منتشر می‌کند. بدیهی است انتشار این مطالب، لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست. "
نشریه فارین پالیسی در گزارشی به این پرداخته که کشور آلبانی چطور به تحریک رژیم صهیونیستی وارد بازی خطرناکی شده و روابطش با جمهوری اسلامی ایران تیره و تار شده است. ادعای مسئولان این کشور درباره حوادث سایبری هیچ سند و مدرکی ندارد و تنها بازی سیاسی‌ای است که رژیم اشغالگر قدس و متحدانش به راه انداخته‌اند. در این مقاله استقرار گروهک تروریستی منافقین به دستور آمریکا در این کشور و نفوذ گسترده صهیونیست‌ها دلیل اصلی ادعا‌های بی‌اساس آلبانی قلمداد شده است.
به گزارش گرداب، در اواخر ماه گذشته، ادی راما، نخست وزیر آلبانی در یک سفر سه روزه به اسرائیل رفت و در آنجا با یایر لاپید، نخست وزیر رژیم صهیونیستی، رئیس جمهور اسحاق هرتزوگ، میکی لوی رئیس کنست، آویگدور لیبرمن وزیر دارایی و گابی پورتنو رئیس اداره ملی سایبری اسرائیل دیدار کرد. هر دو طرف در مورد تقویت همکاری امنیتی به ویژه در حوزه سایبری و سازماندهی نشست سران بالکان در رژیم صهیونیستی در سال آینده گفتگو کردند.
اتهام آلبانی به ایران در خصوص حملات سایبری
سفر راما به فلسطین اشغال‌شده پس از آن انجام شد که آلبانی اتهاماتی مبنی بر اینکه ایران پشت یک سری حملات سایبری در ماه‌های ژوئیه و سپتامبر به این کشور بوده است، زد. حملاتی که به طور موقت بسیاری از سرویس‌ها و وب سایت‌های دولتی آنلاین آلبانی را تعطیل کردند. راما گفت که تحقیقات دولت او که با کمک اف‌بی‌آی و مایکروسافت انجام شد، نشان داد که این حمله سایبری توسط افراد یا گروه‌های مستقل انجام نشده است، بلکه ایران را به این حمله سایبری متهم کرد. راما بلافاصله، دیپلمات‌های ایرانی را از کشور خود اخراج کرد.
این اتهام و اقدام آلبانی مورد تقدیر و تحسین رژیم کودک‌کش اسرائیل قرار گرفت، زیرا صهیونیست‌ها اغلب ناامیدی خود را از بی‌تمایل دولت‌های اروپایی برای مقابله با ایران ابراز کرده‌اند. لپید گفت: «ایران تهدیدی مشترک برای اسرائیل و آلبانی است. ما این را در حملات سایبری اخیر ایران علیه آلبانی دیدیم. اسرائیل به هر نحوی در اقدامات و تلاش‌ها علیه ایران کمک خواهد کرد. ما این را یک منفعت ملی و یک مسئولیت تاریخی می‌دانیم.». واشنگتن همچنین از تصمیم آلبانی برای قطع روابط با تهران حمایت کرد و وزارت اطلاعات ایران را به دلیل نقش ادعایی آن در حملات سایبری تحریم کرد. تهران اتهامات مبنی بر دست داشتن در حملات سایبری را رد کرد و آلبانی را به همدستی در کمپین آمریکایی-اسرائیلی علیه ایران متهم کرد.
سکناگرفتن سازمان منافقین مجاهدین خلق در آلبانی به پیشنهاد ایالت متحده آمریکا
در واقع سال‌هاست که این دو کشور با یکدیگر اختلاف دارند، از زمانی که کشور بالکان میزبان اعضای گروه اپوزیسیون ایرانی در تبعید مجاهدین خلق شد. این گروه حداقل از سال ۲۰۱۳ در خاک آلبانی حضور داشته است.
در دهه ۱۹۷۰، سازمان منفاقین مجاهدین خلق یکی از گروه‌های اصلی مبارزه با رژیم شاهنشاهی در ایران بود. این گروه نقش مهمی در انقلاب اسلامی ۱۹۷۹ پیش از درگیری با جمهوری اسلامی تازه تاسیس به رهبری آیت الله روح الله خمینی، ایفا کرده بود.
سازمان مجاهدین خلق که به یک گروه مخفی و فرقه مانند تبدیل شد، از دهه ۱۹۸۰ تحت حمایت صدام حسین رئیس جمهور سابق عراق ساکن شد و توسط ایالات متحده، اتحادیه اروپا، کانادا، ژاپن و بریتانیا به دلیل قتل اتباع آمریکایی به عنوان "سازمان تروریستی خارجی" معرفی شد.
ایالات متحده در سال ۲۰۰۳ پس از حمله آمریکا به عراق، سازمان منافقین را از لیست تروریستی خارج کرد و در آن زمان برنامه ریزی کرد تا از این گروهک به عنوان نیرویی بالقوه برای سرنگونی کشور ایران استفاده کند (طرحی که اخیراً توسط جان بولتون، مشاور امنیت ملی سابق ایالات متحده در سال ۲۰۱۸ مطرح شد). اما چنین طرحی هرگز به نتیجه نرسید.
سرنگونی صدام حسین و هرج و مرج متعاقب آن در عراق این گروه را مجبور به یافتن پناهگاه جدیدی کرد و ایالات متحده از آلبانی خواست میزبان اعضای سازمان منافقین باشد.
در حال حاضر، تخمین زده می‌شود که حدود ۳۰۰۰ عضو مجاهدین خلق در کمپ اشرف-۳ در یک مجتمع به شدت مستحکم که توسط نیرو‌های امنیتی خصوصی آلبانی محافظت می‌شود زندگی می‌کنند.
مشارکت سازمان منافقین مجاهدین خلق در رویداد‌ها و نشست‌های آلبانی
از سال ۲۰۱۳، مجاهدین خلق به طور منظم میزبان رویداد‌ها و نشست‌هایی در آلبانی بوده است که جمهوری‌خواهان محافظه‌کار ایالات متحده، از جمله مایک پمپئو، وزیر امور خارجه سابق و مایک پنس، معاون رئیس‌جمهور سابق، که در نشستی در آلبانی در ژوئن سخنرانی کلیدی داشت، را به خود جلب کرده است. حتی امروزه، بسیاری از جمهوری خواهان و دستیاران کنگره، مجاهدین خلق را صدای مهمی می‌دانند که خواستار تغییر ایران است. رسانه‌های آلبانیایی نیز از تماس‌های سفارت اسرائیل در تیرانا با نمایندگان مجاهدین خلق خبر داده اند. اخیراً، در ماه اکتبر، گالیت پلگ، سفیر اسرائیل در آلبانی، ظاهراً با مریم رجوی، رهبر سازمان منافقین مجاهدین خلق، در جریان سفر مریم رجوی به جنوب آلبانی ملاقات کرده است.
این تماس‌های گزارش شده از نزدیک در تهران پیگیری شده است.
به دلایل واضح، ایران از آلبانی برای میزبانی مجاهدین خلق متعجب نیست. تهران بیشتر تقصیر‌ها را به گردن ایالات متحده می‌اندازد. ناصر کنعانی، سخنگوی وزارت امور خارجه ایران، از ایالات متحده به دلیل «اجبار» دولت آلبانی به میزبانی مجاهدین خلق و «آموزش و تجهیز آنها به فناوری سایبری» انتقاد کرد. به گفته وی، این گروه "به طور مداوم به عنوان ابزاری در دستان ایالات متحده برای انجام اقدامات تروریستی، حملات سایبری و جنگ روانی و اجتماعی علیه دولت و ملت ایران خدمت کرده و می‌کند. "
نقش آلبانی در این بین چیست؟
با این حال، همه این‌ها هنوز این سوال را ایجاد می‌کند که چرا آلبانی با میل خود را با پذیرفتن میزبانی چنین گروه بحث برانگیزی به یکی از پرتنش‌ترین بن‌بست‌های ژئوپلیتیکی جهان که شامل ایالات متحده، رژیم صهیونیستی اسرائیل و ایران می‌شود، می‌کشاند. تعدادی از تحلیلگران آلبانیایی گفته‌اند که این ایده یک ابتکار آلبانی نیست بلکه یک توافق بین آمریکا و رژیم صهیونیستی بوده است و دولت آلبانی که مشتاق نشان دادن اعتبار غرب‌گرایانه خود بود، با آن همراه شد.
آلبانی مشتاق روابط با رژیم صهیونیستی و ایالت متحده آمریکا
آلبانی یک دیکتاتوری کمونیستی سابق است که روابط خود را با اتحاد جماهیر شوروی و چین مائوتسه تونگ قطع کرد تا مسیر خود را طی کند. این کشور اکنون یکی دیگر از اعضای ناتو در منطقه‌ای است که توسط کشور‌های عضو ناتو احاطه شده است. این کشور که مشتاق برجسته شدن به عنوان یک متحد ثابت قدم ایالات متحده است، اغلب خود را درگیر مسائل پیچیده ژئوپلیتیکی دور از سواحل خود می‌کند - از تنها کشوری که اویغور‌ها را از زندان ایالات متحده در خلیج گوانتانامو که از اتهامات تروریستی تبرئه شده‌اند می‌پذیرد تا پذیرش نزدیک به ۴۰۰۰ افغان (عمدتاً مترجمان و کارکنان پشتیبانی ارتش ایالات متحده)، میزبانی از مجاهدین خلق - رویکردی است در سیاست خارجی که توسط نیرو‌های سیاسی در آلبانی که در جهت این هدف موثر است.
تحلیلگران آلبانیایی گفته‌اند که آلبانی امیدوار است از این طریق، نقش خود در منطقه و روابط دیپلماتیک خود با ایالات متحده و اسرائیل را تقویت کند. در سال ۲۰۱۱، سالی بریشا، نخست وزیر وقت آلبانی، ایران را "دولت نازی" اعلام کرد و در سازمان ملل متحد از رژیم اشغالگر قدس علیه تلاش فلسطین برای تشکیل کشور حمایت کرد. در آن زمان، دقیقاً مانند امروز، ایده دسترسی به ایالات متحده از طریق اسرائیل مطمئناً در ذهن راما بود.
به نوبه خود، رویکرد رژیم صهیونیستی به بالکان را می‌توان به عنوان یک سیاست امنیتی کلاسیک در نظر گرفت: تأمین امنیت دولت فراتر از مرز‌های خود با همکاری نظامی و اطلاعاتی، معاملات سیاسی و به اشتراک‌گذاری اطلاعات.
رژیم اشغالگر به تدریج و با احتیاط با کشور‌های بالکان مانند رومانی، بلغارستان، آلبانی و صربستان مشارکت کرده است. سرمایه‌گذاری‌های اسرائیل، چه خصوصی و چه مرتبط با دولت، در یونان و صربستان، و همچنین تعداد گردشگران اسرائیلی از منطقه، از جمله اعراب اسرائیلی که از بوسنی و هرزگوین بازدید می‌کنند، افزایش یافته است.
در واقع، منابع صهیونیستی تأیید کردند شخصی که سفر اخیر راما به فلسطین اشغالی را برنامه ریزی کرد، الکساندر ماچکویچ، تاجر میلیاردر و رئیس گروه منابع اوراسیا، یکی از بزرگترین تولیدکنندگان جهانی فلزات و مواد معدنی ضروری، با حدود ۸۰۰۰۰ نفر کارمند بود. ماچکویچ همچنین یک شهروند رژیم صهیونیستی اسرائیلی و دوست خوب راما است.
در چند سال گذشته، رژیم صهیونیستی همچنین به عنوان یکی از حامیان دیپلماتیک اصلی جمهوری صربسکا در بوسنی ظاهر شده است، جایی که لیبرمن روابط کاری نزدیکی با میلوراد دودیک، تندرو صرب بوسنیایی طرفدار روسیه ایجاد کرده است. اسرائیل همچنین روابط نظامی و دیپلماتیک خود را با یونان، کرواسی و مقدونیه تقویت کرده است. در سطح دیپلماتیک‌تر، کشور‌های بالکان را از طریق مجمع دولتی کرایووا که سران دولت صربستان، رومانی، بلغارستان و یونان را گرد هم می‌آورد و بر بهبود زیرساخت‌ها و همکاری‌های انرژی متمرکز می‌کند، با خود همراه کرده است.
حضور دیپلماتیک در بالکان برای رژیم اشغالگر نه تنها وسوسه انگیز بلکه منطقی است. قرارگیری بین دریای سیاه و آدریاتیک، جغرافیای این منطقه را در بین چهارراه‌های تجاری قرار می‌دهد. کرواسی، مونته نگرو، آلبانی و یونان همگی دسترسی دریایی به شمال آفریقا و خاورمیانه دارند. مجارستان و صربستان شبه جزیره بالکان را به اروپای مرکزی متصل می‌کنند؛ و رومانی و بلغارستان به دریای سیاه دسترسی دارند. صادرات پررونق ترکیه به مقصد اتحادیه اروپا همگی از بالکان می‌گذرد که کوتاه‌ترین و اقتصادی‌ترین مسیر است. اخیراً، شرکت اسرائیلی البیت سیستمز (Elbit Systems) یک مدرسه پرواز در شهر جنوبی کالاماتا افتتاح کرد که خلبانان یونانی را در مأموریت‌های جنگی آموزش می‌دهد.
رژیم صهیونیستی تنها بازیگر خاورمیانه‌ای نیست که در بالکان پیشرفت می‌کند: ترکیه، امارات متحده عربی و عربستان سعودی در گذشته علاوه بر چین و روسیه، به سمت این منطقه هجوم آورده‌اند. کارشناسان امنیتی در منطقه گفته‌اند که اسرائیل در تلاش است در منطقه‌ای که به‌عنوان صفحه شطرنج جدید در رقابت قدرت‌های بزرگ دیده می‌شود، جایگاهی برای خود ایجاد کند.
با نگاهی وسیع‌تر، بالکان در «دکترین پیرامونی» اسرائیل قرار می‌گیرد - استراتژی این رژیم برای دور زدن همسایگان عرب که از طریق تقویت امنیت و روابط اقتصادی با کشور‌های مسلمان غیر عرب از جمله در بالکان، قفقاز و آسیای مرکزی ایجاد می‌شود. این نقطه آغازی در روابط چند دهه‌ای اسرائیل با ترکیه و آذربایجان بود.
بالکان به وضوح به عنوان منطقه‌ای متمایز در حال ظهور است که اسرائیل می‌خواهد در آن نقش داشته باشد. این رژیم صهیونیستی با این برنامه‌ریزی‌ها و اقدامات در حال تثبیت خود در نوآوری‌های فناوری، بخش دفاعی و امنیت سایبری است. رژیم صهیونیستی تاکنون موفق به ایجاد یک سیستم روابط کاری دوجانبه با صربستان، آلبانی، کرواسی و کوزوو شده است.
در مورد آلبانی، هر سه طرف پیروز می‌شوند: آلبانی از نظر امنیت سایبری و اطلاعاتی از اسرائیل حمایت می‌کند و وفاداری خود را به واشنگتن نشان می‌دهد. رژیم اشغالگر قدس با یک کشور دیگر با اکثریت مسلمان غیر عرب در پیرامون خود روابط نزدیک‌تری برقرار می‌کند؛ و برخی از سیاستمداران ایالات متحده به حفظ پیوند‌های غیررسمی خود با گروهی در آلبانی که از نظر سیاسی و نظامی با دشمن اصلی آنها، یعنی ایران مخالف است، ادامه خواهند داد - کارت بالقوه مفیدی که می‌توان در صورت لزوم از آن استفاده کرد.
منبع:
https://foreignpolicy.com/2022/11/08/albania-iran-cyberattack-mek-us-israel/
