عضو فراری گروهک تحکیم در تحلیلی نوشت: رهایی از نظام‌های توتالیتر نیازمند پرداخت هزینه از سوی مردم است. بنابراین نفس اعمال درد و رنج (از سوی آمریکا و غرب)، تحریم را غیراخلاقی نمی‌سازد!
به گزارش گرداب به نقل از کیهان، در حالی که مقامات کاخ سفید از تعبیر دروغین "تحریم هوشمند" برای توجیه تحریم‌های ضد انسانی استفاده می‌کنند، یک مهره فراری و سرسپرده طیف‌های نومحافظه کار در آمریکا مطلقاً از تحریم‌ها و نتایج ایذایی آن علیه ملت ایران دفاع کرد.
علی افشاری عضو فراری گروهک تحکیم در تحلیلی که حتی در میان محافل ضد انقلاب هم کم سابقه است، به طور مطلق از تحریم‌ها دفاع کرد و نوشت: شاه بیت استدلال مخالفان تحریم، درد و رنجی است که از این ناحیه بر مردم ایران وارد می‌شود و زندگی آن‌ها را سخت می‌کند. درد و رنج جزء لاینفک تحریم است اما سؤال این است که آیا درمان و بهبود (!) عاری از سختی ممکن است. بسیاری از حوزه‌های پیشرفت و اعتلای زندگی بشری، تحمل سختی را تجویز می‌کند تا در ازای سپری کردن رنج‌ها، گنج حاصل شود (!) رهایی از نظام‌های توتالیتر نیازمند پرداخت هزینه از سوی مردم است. بنابراین نفس اعمال درد و رنج (از سوی آمریکا و غرب)، تحریم را غیراخلاقی نمی‌سازد.
وی با لحنی آمریکایی‌تر از خود آمریکایی‌ها و در توجیه تحریم‌های کینه توزانه و از سر انحصارطلبی نوشت: نفس اعمال درد، تحریم را غیراخلاقی نمی‌کند. همان طور که بیمار تن به تیغ جراحی می‌دهد تا سلامت آینده خود را تضمین کند و می‌پذیرد در کوتاه مدت، درد و رنج گسترده‌ای را تجربه کند تا روند تدریجی و مرگ آور دردهای کشنده را پایان بخشد، می‌توان چنین تمثیلی را در خصوص نسبت تحریم و سرنوشت جامعه به کار گرفت (!) اگر تحریم در درازمدت وضع بهتر را برای جامعه به ارمغان بیاورد، آنگاه مجازات جمعی مردم ایران تحمل پذیر خواهد شد. (!)
افشاری در عین حال اذعان کرد: ناکامی اغلب تحریم‌های موجود باعث شده تا عده‌ای اساساً این روش را ناکارآمد قلمداد کنند. بررسی تحریم‌هایی که در دنیا اعمال شده‌اند، آشکار می‌سازند تعداد شکست تحریم به نحو چشمگیری بیشتر از موارد موفقیت است، اما این استدلال دلیلی بر بی‌تأثیری مطلق تحریم‌ها نیست.
وی در ادامه این مقاله که در سایت تهران ریویو منتشر شده و علی القاعده برای سازمان‌های آمریکایی فعال علیه ایران فاکتور می‌شود، به بی‌آبرویی آمریکا و مستکبران می‌پردازد و می‌نویسد: عده‌ای بر این باورند که شورای امنیت سازمان ملل بازیچه دست نیروهای امپریالیستی و قدرت‌های زورگو است و آنان مشروعیت ندارند که برای سرنوشت ملل دیگر تصمیم بگیرند. آن‌ها از تحریم برای پیگیری منافع خود سوءاستفاده می‌کنند. این ایراد باز به نفس تحریم بر نمی‌گردد؛ بلکه صلاحیت تصویب کنندگان را به چالش می‌کشد. حتی اگر این ادعا درست باشد باز فرقی در واقعیت وجود پدیده تحریم و اثرگذاری آن بر سرنوشت کشور‌ها ندارد. ناعادلانه بودن مناسبات حاکم بر نظم بین المللی قابل کتمان نیست؛ اما گریزی از این واقعیت هم وجود ندارد (!) بنابراین باید این مسئله را به عنوان یک واقعیت اجتناب ناپذیر پذیرفت. در برخی مواقع تحریم حتی اگر با مقاصد خودخواهانه دول قدرتمند همراه باشد، می‌تواند ظرفیت مثبتی برای تغییرات ایجاد کند.
انتشار چنین تحلیل‌هایی هر چند که خباثت طیف‌های رادیکال و مزدور اپوزیسیون را نشان می‌دهد اما به یقین هیچ کمکی در گشودن گره از کار آمریکا و متحدانش نمی‌کند. چرا که از یک سو، جمهوری اسلامی ایران همواره در تحریم‌ها خلل انداخته و آن‌ها را دور زده و از سوی دیگر، تحریم‌های مذکور باعث عزم و اراده مضاعف برای خودکفایی و رشد علمی و فناوری در کشور شده است.
شایان ذکر است عناصر گروهکی مشابه پیش از این حتی از حمله نظامی آمریکا به ایران -به فرموده اربابان خود که از آن‌ها ارتزاق می‌کنند- دفاع کرده‌اند و اگر لازم باشد هر نوع انتحار حیثیتی دیگر نیز انجام می‌دهند، چرا که اساساً آبرویی ندارند که از دست بدهند.
علی افشاری عضو فراری گروهک تحکیم در تحلیلی که حتی در میان محافل ضد انقلاب هم کم سابقه است، به طور مطلق از تحریم‌ها دفاع کرد و نوشت: شاه بیت استدلال مخالفان تحریم، درد و رنجی است که از این ناحیه بر مردم ایران وارد می‌شود و زندگی آن‌ها را سخت می‌کند. درد و رنج جزء لاینفک تحریم است اما سؤال این است که آیا درمان و بهبود (!) عاری از سختی ممکن است. بسیاری از حوزه‌های پیشرفت و اعتلای زندگی بشری، تحمل سختی را تجویز می‌کند تا در ازای سپری کردن رنج‌ها، گنج حاصل شود (!) رهایی از نظام‌های توتالیتر نیازمند پرداخت هزینه از سوی مردم است. بنابراین نفس اعمال درد و رنج (از سوی آمریکا و غرب)، تحریم را غیراخلاقی نمی‌سازد.
وی با لحنی آمریکایی‌تر از خود آمریکایی‌ها و در توجیه تحریم‌های کینه توزانه و از سر انحصارطلبی نوشت: نفس اعمال درد، تحریم را غیراخلاقی نمی‌کند. همان طور که بیمار تن به تیغ جراحی می‌دهد تا سلامت آینده خود را تضمین کند و می‌پذیرد در کوتاه مدت، درد و رنج گسترده‌ای را تجربه کند تا روند تدریجی و مرگ آور دردهای کشنده را پایان بخشد، می‌توان چنین تمثیلی را در خصوص نسبت تحریم و سرنوشت جامعه به کار گرفت (!) اگر تحریم در درازمدت وضع بهتر را برای جامعه به ارمغان بیاورد، آنگاه مجازات جمعی مردم ایران تحمل پذیر خواهد شد. (!)
افشاری در عین حال اذعان کرد: ناکامی اغلب تحریم‌های موجود باعث شده تا عده‌ای اساساً این روش را ناکارآمد قلمداد کنند. بررسی تحریم‌هایی که در دنیا اعمال شده‌اند، آشکار می‌سازند تعداد شکست تحریم به نحو چشمگیری بیشتر از موارد موفقیت است، اما این استدلال دلیلی بر بی‌تأثیری مطلق تحریم‌ها نیست.
وی در ادامه این مقاله که در سایت تهران ریویو منتشر شده و علی القاعده برای سازمان‌های آمریکایی فعال علیه ایران فاکتور می‌شود، به بی‌آبرویی آمریکا و مستکبران می‌پردازد و می‌نویسد: عده‌ای بر این باورند که شورای امنیت سازمان ملل بازیچه دست نیروهای امپریالیستی و قدرت‌های زورگو است و آنان مشروعیت ندارند که برای سرنوشت ملل دیگر تصمیم بگیرند. آن‌ها از تحریم برای پیگیری منافع خود سوءاستفاده می‌کنند. این ایراد باز به نفس تحریم بر نمی‌گردد؛ بلکه صلاحیت تصویب کنندگان را به چالش می‌کشد. حتی اگر این ادعا درست باشد باز فرقی در واقعیت وجود پدیده تحریم و اثرگذاری آن بر سرنوشت کشور‌ها ندارد. ناعادلانه بودن مناسبات حاکم بر نظم بین المللی قابل کتمان نیست؛ اما گریزی از این واقعیت هم وجود ندارد (!) بنابراین باید این مسئله را به عنوان یک واقعیت اجتناب ناپذیر پذیرفت. در برخی مواقع تحریم حتی اگر با مقاصد خودخواهانه دول قدرتمند همراه باشد، می‌تواند ظرفیت مثبتی برای تغییرات ایجاد کند.
انتشار چنین تحلیل‌هایی هر چند که خباثت طیف‌های رادیکال و مزدور اپوزیسیون را نشان می‌دهد اما به یقین هیچ کمکی در گشودن گره از کار آمریکا و متحدانش نمی‌کند. چرا که از یک سو، جمهوری اسلامی ایران همواره در تحریم‌ها خلل انداخته و آن‌ها را دور زده و از سوی دیگر، تحریم‌های مذکور باعث عزم و اراده مضاعف برای خودکفایی و رشد علمی و فناوری در کشور شده است.
شایان ذکر است عناصر گروهکی مشابه پیش از این حتی از حمله نظامی آمریکا به ایران -به فرموده اربابان خود که از آن‌ها ارتزاق می‌کنند- دفاع کرده‌اند و اگر لازم باشد هر نوع انتحار حیثیتی دیگر نیز انجام می‌دهند، چرا که اساساً آبرویی ندارند که از دست بدهند.