نسخه موجود موسیقی جاز که دولت در برنامه‌هایی چون جاده ریتم (Rhythm Road) از آن استفاده می‌کند معرف خوبی برای وضعیت فعلی آمریکا نیست، اما اداره امور آموزشی و فرهنگی وزارت امور خارجه به احترام تاثیر مثبت جاز در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ از کنار گذاشتن آن ابا می‌کند.
آمریکا در دیپلماسی فرهنگی خود از جاز دیپلماسی و اعزام سفیران جاز به سراسر جهان به عنوان نماینده فرهنگ آمریکا استفاده می‌کند، در حالی که موسیقی جاز امروزه دیگر نماینده فرهنگ آمریکایی نیست. به گزارش گرداب به نقل از مشرق، دولت آمریکا در راستای دیپلماسی فرهنگی و به منظور زنده ساختن جاز دیپلماسی به عنوان یادگار جنگ سرد و همچنین اعزام سفیران جاز به مناطق گوناگون جهان تلاش می‌کند هنرمندان مبتکر و خلاق را به کار گیرد.
سایت "هافینگتون پست" در این خصوص مطلبی تحت عنوان "جاز دیپلماسی: یادگار دوران جنگ سرد!" منتشر کرد که در آن آورده است:
با وجود آنکه هم اکنون جاز تاثیر ۶۰ سال پیش خود را که در همه صحنه‌ها حاضر بود از دست داده است، اما همچنان به عنوان جواهرات سلطنتی باز مانده از دوران جنگ سرد در تلاش‌های دیپلماسی عمومی آمریکا از آن استفاده می‌شود. ما آن را به عنوان نماینده فرهنگ آمریکا به کشورهای دیگر صادر می‌کنیم در حالی که در حال حاضر هیچ تناسبی با کشورمان ندارد.
دیپلماسی فرهنگی طبق تعریف دکتر اسمیت کامینگز به عنوان یکی از هواداران تخصیص بودجه به هنر همگانی، عبارت است از "تعامل ایده‌ها، اطلاعات، ارزش‌ها، سیستم‌ها، سنن، عقاید و سایر ابعاد فرهنگ با هدف تقویت درک متقابل" که برای جلب حمایت مردم خارجی از سوی دولت‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. نسخه موجود موسیقی جاز که دولت در برنامه‌هایی چون جاده ریتم (Rhythm Road) از آن استفاده می‌کند معرف خوبی برای وضعیت فعلی آمریکا نیست، اما اداره امور آموزشی و فرهنگی وزارت امور خارجه به احترام تاثیر مثبت جاز در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ از کنار گذاشتن آن ابا می‌کند.
دیپلماسی فرهنگی از زمان جنگ سرد تا کنون تغییر نکرده است.
نوازنده انگلیسی تجربی گیتار، درک بیلی می‌گوید: «به نظر می‌رسد جاز از یک موسیقی تهاجمی، مستقل و مربوط به زندگی به یک موسیقی راحت طلب یادآور روزهای خوش تغییر یافته است. صرف اینکه یک موسیقی به لحاظ تکنیکی جاز است، باعث نمی‌شود که مردم دوست داشته باشند به آن گوش دهند.»
این مقاله برای آنکه آمریکا در دیپلماسی فرهنگی‌اش با نام جاز دیپلماسی موفق باشد، پیشنهاد می‌دهد که اگر دولت آمریکا، خواهان ادامه صادرات موسیقی جاز است باید از هنرمندان خلاق تری استفاده کند. بدین منظور دولت آمریکا باید دست از کنترل شدید هنرمندان و پیام هنری آن‌ها بردارد. در این صورت دیپلماسی فرهنگی باز هم می‌تواند الهام بخش باشد و به جهان بگوید ما که هستیم و چه می‌خواهیم باشیم. موسیقی جاز می‌تواند همچنان وسیله خوبی برای این هدف باشد، البته نه در وضعیت فعلی‌اش. این موسیقی برای ظهور مجدد در هزاره جدید نیازمند یک تجدید نظر است. حال باید دید آیا دولت آمریکا آمادگی چنین چالشی را دارد یا نه؟