چیزی که نباید فراموش کرد چراغ سبز آمریکا برای سرکوب مردمی در بحرین است. چراغ سبزی که سیاست بر آمده از آن حمایت از اغتشاش گران سبز در ایران تا سرکوب و کشتار مردم در بحرین، یمن و صد البته لیبی را در بر می گیرد...
گرداب- "جوانان بحرينی به يكديگر اميدواری می‌دهند كه ايران به كمك آن ها خواهد آمد، زيرا ما چيزی برای دفاع از خود نداريم. هر گزارشی كه از حمايت مقامات ايرانی از ما می‌رسد، اميدواريمان را بيشتر می‌كند." (احمد ترك جوان انقلابی بحرينی در گفتگو با فارس)
بحرین کشوری است که اکثریت جمعیت آن را شیعیان تشکیل می‌دهند، همین امر باعث شده است مجموعه‌ای از کشورها برای سرکوب اعتراضات مردمی در این کشور با هم متحد شوند! اما این بار آمریکا شیوه‌ای موذیانه‌تر از قبل اتخاذ کرده و با این که پایگاه های نظامی گسترده ای (ناوگان پنجم آمريكا) در بحرین دارد به طور مستقیم وارد میدان نشده است و نقش پشتیبان و هدایت کننده عملیات نیروهای خارجی در سرکوب اعتراضات مردم بحرین را ایفا می کند، نیروهای خارجی‌ای که اعزام آن ها با حمایت آمریکا و الگو برداری از سرکوب قیام مردم لیبی از سوی نیروهای مزدور خارجی بوده است.
برای سرپوش گذاشتن بر واقعیت اشغال بحرین از سوی نیروهای خارجی هم سناریوهای جالبی مطرح می شود که جالب ترین آن ها اجرای طرح سپر جزیره است! که این گونه بیان می شود؛ انور محمد، وزير دولت در امور خارجه امارات گفت: «اعزام نيرو به بحرين از سوی عربستان و امارات در راستای اجرای طرح سپر جزيره است و اين نيروها صرفا به كنترل تظاهرات خواهند پرداخت و اجازه گشودن آتش عليه مردم را ندارند.» اظهار نظر هایی از این گونه را از چندین جهت می توان بررسی کرد :
الف. پیمان "سپر جزیره" مقابله با مداخله یا حمله نظامی به یک کشور عضو را در بر می گیرد نه مقابله با اعتراضات مردمی و دخالت در امور داخلی یک کشور. سوالی که امروز ذهن مردمان منطقه را درگیر خود کرده این است که آیا اعزام گسترده نیروهای نظامی به بحرین اشغال نظامی این کشور نیست؟!!
ب. سرکوب اعتراضات، کشتار مردم و همچنین حمله به آمبولانس ها و بیمارستان ها به دست نیروهای خارجی چه توجیهی می تواند داشته باشد؟!!
این حرکت کشورهای عربستان، امارات و... بیشتر شبیه اشغال کویت از سوی ارتش بعث به فرماندهی صدام در سال 1990 است تا در راستای پیمان سپر جزیره. از این به بعد می توان نام حاکمان خودکامه این کشورها را در کنار دیکتاتورهایی مانند صدام قرار داد البته در اشغال گری مدرن!
نکته جالب دیگر خاموشی مجامع به اصطلاح حقوق بشری است، از سازمان ملل گرفته تا دیگر جمعیت های به اصطلاح حقوق بشری. مجامعی که اگر در ایران یک نفر در پیاده رو زمین بخورد خبرش را در بوق های رسانه ای می کنند و پشت سر هم قطعنامه و بیانه صادر می کنند و مصاحبه ها و فیلم های جنجالی پخش می کنند، امروز در خاموشی کامل به سر می برند و حتی یوتیوب با شعار اطلاع رسانی آزاد ویدئو های مربوط به سرکوب و کشتار مرم بحرین را حذف می کند!
آن چه امروز مردم مظلوم بحرین با آن روبرو هستند یک جبهه متحد جهانی با سردمداری آمریکاست که حتی رسانه ها را نیز در بر گرفته است. باید گفت آن چه باعث سرکوب شدید و کشتار مردم توسط نیروهای عربستانی در بحرین شده است ترس حاکمان دیکتاتور از همه گیر شدن قیام های مردمی در منطقه است نه طرح هایی مثل سپر جزیره.
در آخر چیزی که نباید فراموش کرد چراغ سبز آمریکا برای سرکوب مردمی در بحرین است. چراغ سبزی که سیاست بر آمده از آن حمایت از اغتشاش گران سبز در ایران تا سرکوب و کشتار مردم در بحرین، یمن و صد البته لیبی را در بر می گیرد؛ در این میان اما دیکتاتورهای عربی همگی مانند هم عمل می کنند شاید در ظاهر نشان ندهند، اما در باطن به این موضوع می اندیشند که آمریکا دوست امینی نیست و تمام دیکتاتورهای دوستش را در پایان کار تنها می گذارد و ترس برآمده از این اندیشه شاید در این کشتارها بی تاثیر نباشد، گویی می خواهند به هر قیمتی بمانند! مثل این که فراموش کرده اند که پیروز واقعی صحنه مردم و جوانان انقلابی هستند.
اما خطاب به آن جوان انقلابی بحرینی؛ من امروز با قلمم با تو همدردی می کنم و روایت می‌کنم داستان رویای شیرین دموکراسی آمریکایی را که به کابوس تبدیل شده است!
کانون وبلاگ نویسان فتح
بحرین کشوری است که اکثریت جمعیت آن را شیعیان تشکیل می‌دهند، همین امر باعث شده است مجموعه‌ای از کشورها برای سرکوب اعتراضات مردمی در این کشور با هم متحد شوند! اما این بار آمریکا شیوه‌ای موذیانه‌تر از قبل اتخاذ کرده و با این که پایگاه های نظامی گسترده ای (ناوگان پنجم آمريكا) در بحرین دارد به طور مستقیم وارد میدان نشده است و نقش پشتیبان و هدایت کننده عملیات نیروهای خارجی در سرکوب اعتراضات مردم بحرین را ایفا می کند، نیروهای خارجی‌ای که اعزام آن ها با حمایت آمریکا و الگو برداری از سرکوب قیام مردم لیبی از سوی نیروهای مزدور خارجی بوده است.
برای سرپوش گذاشتن بر واقعیت اشغال بحرین از سوی نیروهای خارجی هم سناریوهای جالبی مطرح می شود که جالب ترین آن ها اجرای طرح سپر جزیره است! که این گونه بیان می شود؛ انور محمد، وزير دولت در امور خارجه امارات گفت: «اعزام نيرو به بحرين از سوی عربستان و امارات در راستای اجرای طرح سپر جزيره است و اين نيروها صرفا به كنترل تظاهرات خواهند پرداخت و اجازه گشودن آتش عليه مردم را ندارند.» اظهار نظر هایی از این گونه را از چندین جهت می توان بررسی کرد :
الف. پیمان "سپر جزیره" مقابله با مداخله یا حمله نظامی به یک کشور عضو را در بر می گیرد نه مقابله با اعتراضات مردمی و دخالت در امور داخلی یک کشور. سوالی که امروز ذهن مردمان منطقه را درگیر خود کرده این است که آیا اعزام گسترده نیروهای نظامی به بحرین اشغال نظامی این کشور نیست؟!!
ب. سرکوب اعتراضات، کشتار مردم و همچنین حمله به آمبولانس ها و بیمارستان ها به دست نیروهای خارجی چه توجیهی می تواند داشته باشد؟!!
این حرکت کشورهای عربستان، امارات و... بیشتر شبیه اشغال کویت از سوی ارتش بعث به فرماندهی صدام در سال 1990 است تا در راستای پیمان سپر جزیره. از این به بعد می توان نام حاکمان خودکامه این کشورها را در کنار دیکتاتورهایی مانند صدام قرار داد البته در اشغال گری مدرن!
نکته جالب دیگر خاموشی مجامع به اصطلاح حقوق بشری است، از سازمان ملل گرفته تا دیگر جمعیت های به اصطلاح حقوق بشری. مجامعی که اگر در ایران یک نفر در پیاده رو زمین بخورد خبرش را در بوق های رسانه ای می کنند و پشت سر هم قطعنامه و بیانه صادر می کنند و مصاحبه ها و فیلم های جنجالی پخش می کنند، امروز در خاموشی کامل به سر می برند و حتی یوتیوب با شعار اطلاع رسانی آزاد ویدئو های مربوط به سرکوب و کشتار مرم بحرین را حذف می کند!
آن چه امروز مردم مظلوم بحرین با آن روبرو هستند یک جبهه متحد جهانی با سردمداری آمریکاست که حتی رسانه ها را نیز در بر گرفته است. باید گفت آن چه باعث سرکوب شدید و کشتار مردم توسط نیروهای عربستانی در بحرین شده است ترس حاکمان دیکتاتور از همه گیر شدن قیام های مردمی در منطقه است نه طرح هایی مثل سپر جزیره.
در آخر چیزی که نباید فراموش کرد چراغ سبز آمریکا برای سرکوب مردمی در بحرین است. چراغ سبزی که سیاست بر آمده از آن حمایت از اغتشاش گران سبز در ایران تا سرکوب و کشتار مردم در بحرین، یمن و صد البته لیبی را در بر می گیرد؛ در این میان اما دیکتاتورهای عربی همگی مانند هم عمل می کنند شاید در ظاهر نشان ندهند، اما در باطن به این موضوع می اندیشند که آمریکا دوست امینی نیست و تمام دیکتاتورهای دوستش را در پایان کار تنها می گذارد و ترس برآمده از این اندیشه شاید در این کشتارها بی تاثیر نباشد، گویی می خواهند به هر قیمتی بمانند! مثل این که فراموش کرده اند که پیروز واقعی صحنه مردم و جوانان انقلابی هستند.
اما خطاب به آن جوان انقلابی بحرینی؛ من امروز با قلمم با تو همدردی می کنم و روایت می‌کنم داستان رویای شیرین دموکراسی آمریکایی را که به کابوس تبدیل شده است!
کانون وبلاگ نویسان فتح