روزنامه امریکایی نیویورک تایمز در گزارشی جدید جزئیاتی از گفت وگوهای درونی دولت اوباما درباره چگونگی برخورد با تحولات منطقه و قدرت یابی روزافزون ایران را تشریح کرده است.
به گزارش گرداب به نقل از ایران هسته ای، این روزنامه در یادداشتی به قلم دیوید سانگر، تحلیلگر شناخته شده امور ایران که روز یکشنبه 14 فروردین 1390 (3 آوریل 2011) منتشر شده با اشاره به مباحثات درونی تیم امنیت ملی اوباما تاکید کرده است که قلب راهبرد اوباما درباره تحولات منطقه این است که جلوی رشد قدرت ایران را بگیرد.
سانگر در ابتدای این یادداشت می نویسد: «کنترل ايران، عاملي تعيين کننده در محاسبات امريکا درباره نحوه واکنش نشان دادن به شورش ها در سراسر کشورهاي عربي است.»
وی سپس با اشاره به اظهارات تام دانیلون، مشاور امنیت ملی کاخ سفید و بن رودز معاون وی، تاکید کرده است که هدف اصلی امریکا از حمله به لیبی هم این بوده که قدرت خود را به رخ ایران بکشد.
سانگر می نویسد: «عصر روز سه شنبه در اواسط ماه مارس اوباما در اتاق ويژه کاخ سفيد شنونده بحث مشاوران امنيت اش درباره موافقان و مخالفان استفاده از نيروي نظامي در ليبي بود. بحثي که خيلي زود به نقطه اي از نظر استراتژيکي مهم تر سوق يافت: ايران. توماس ائي دانيلون، مشاور امنيت ملي گفت که روحانيون هر لحظه هر اقدام اوباما در کشورهاي عربي را به دقت زير نظر دارند. آنها شکست در تحقق اين سخن اوباما را که سرهنگ معمر قذافي مشروعيت رهبري را از دست داده است به عنوان نشانه اي از ناتواني اوباما در اجراي اين وعده تعبير مي کنند که ايران هرگز اجازه نخواهد يافت به توانايي ساخت سلاح هاي هسته اي دست يابد.»
نیویرک تایمز با بیان اینکه "بحث ايران هر حرکت در اين شطرنج منطقه اي را پيچيده تر مي کند"، می نویسد: «در پايان اين دوره آشوب‌ها که کاخ سفيد تصور مي کند تغييراتي فراگير را مانند آنچه پس از فروريختن ديوار برلين در اروپا ايجاد شد، رقم بزند، موفقيت يا شکست ممکن است با اين مسئله ارزيابي شود که آيا ايران بلندپروازي هايش را قوي ترين نيروي منطقه مي شمرد.»
دیوید سانگر در ادامه مقاله خود به صراحت اذعان می کند که امریکا اکنون به خوبی می داند که ایران خود را از دوران فشار سال 2010 بیرون کشیده است. وی در در ادامه ادعا می‌کند: «دو ماه و نيم پيش مسائل بسيار سخت به نظر مي رسيد. مقامات امريکايي در ماه ژانويه کاملا اطمينان داشتند که ايران را به گوشه رانده اند. تحريم هاي تازه گزنده بود. روس ها از ارسال تسليحات پيچيده به ايران خودداري کردند و يک کرم رايانه اي به نام استاکس نت در تلاش هاي ايران براي غني سازي اورانيوم اخلال ايجاد کرد. اما اين شرايط با شروع خيزش عرب ها تغيير کرد.
ناگهان حاکمان اقتدارگراي عرب که دو سال گذشته را به توطئه چيني با واشنگتن براي مهار ايراني ها سپري کرده بودند بيشتر از آنکه نگران سانتريفوژهاي نطنز باشند نگران خيابان هاي خود شدند.»
سانگر در ابتدای این یادداشت می نویسد: «کنترل ايران، عاملي تعيين کننده در محاسبات امريکا درباره نحوه واکنش نشان دادن به شورش ها در سراسر کشورهاي عربي است.»
وی سپس با اشاره به اظهارات تام دانیلون، مشاور امنیت ملی کاخ سفید و بن رودز معاون وی، تاکید کرده است که هدف اصلی امریکا از حمله به لیبی هم این بوده که قدرت خود را به رخ ایران بکشد.
سانگر می نویسد: «عصر روز سه شنبه در اواسط ماه مارس اوباما در اتاق ويژه کاخ سفيد شنونده بحث مشاوران امنيت اش درباره موافقان و مخالفان استفاده از نيروي نظامي در ليبي بود. بحثي که خيلي زود به نقطه اي از نظر استراتژيکي مهم تر سوق يافت: ايران. توماس ائي دانيلون، مشاور امنيت ملي گفت که روحانيون هر لحظه هر اقدام اوباما در کشورهاي عربي را به دقت زير نظر دارند. آنها شکست در تحقق اين سخن اوباما را که سرهنگ معمر قذافي مشروعيت رهبري را از دست داده است به عنوان نشانه اي از ناتواني اوباما در اجراي اين وعده تعبير مي کنند که ايران هرگز اجازه نخواهد يافت به توانايي ساخت سلاح هاي هسته اي دست يابد.»
نیویرک تایمز با بیان اینکه "بحث ايران هر حرکت در اين شطرنج منطقه اي را پيچيده تر مي کند"، می نویسد: «در پايان اين دوره آشوب‌ها که کاخ سفيد تصور مي کند تغييراتي فراگير را مانند آنچه پس از فروريختن ديوار برلين در اروپا ايجاد شد، رقم بزند، موفقيت يا شکست ممکن است با اين مسئله ارزيابي شود که آيا ايران بلندپروازي هايش را قوي ترين نيروي منطقه مي شمرد.»
دیوید سانگر در ادامه مقاله خود به صراحت اذعان می کند که امریکا اکنون به خوبی می داند که ایران خود را از دوران فشار سال 2010 بیرون کشیده است. وی در در ادامه ادعا می‌کند: «دو ماه و نيم پيش مسائل بسيار سخت به نظر مي رسيد. مقامات امريکايي در ماه ژانويه کاملا اطمينان داشتند که ايران را به گوشه رانده اند. تحريم هاي تازه گزنده بود. روس ها از ارسال تسليحات پيچيده به ايران خودداري کردند و يک کرم رايانه اي به نام استاکس نت در تلاش هاي ايران براي غني سازي اورانيوم اخلال ايجاد کرد. اما اين شرايط با شروع خيزش عرب ها تغيير کرد.
ناگهان حاکمان اقتدارگراي عرب که دو سال گذشته را به توطئه چيني با واشنگتن براي مهار ايراني ها سپري کرده بودند بيشتر از آنکه نگران سانتريفوژهاي نطنز باشند نگران خيابان هاي خود شدند.»