شب‌های ماه رمضان است، اغلب شما جوان هستید. وضو بگیرید، نماز بخوانید، کم حرف بزنید، کم قصه بگویید. این چیزهایی که در تلویزیون نشان می‌دهند، برای تفریح است یا برای بچه‌ها.
گرداب- "حاج اسماعیل دولابی" در کتاب "طوبای محبت" توصیه‌هایی برای درک لحظات ویژه ماه مبارک رمضان دارد که بخشی از آن را با هم مرور می کنیم.
شب‌های ماه رمضان است، اغلب شما جوان هستید. وضو بگیرید، نماز بخوانید، کم حرف بزنید، کم قصه بگویید. این چیزهایی که در تلویزیون نشان می‌دهند، برای تفریح است یا برای بچه‌ها. شما که روزه دارید کمتر این و آن را گوش دهید. کمی به کارهایتان برسید.
نیم ساعت یا یک ساعت بعد از نماز در سجاده بنشینید و خدا را یاد کنید. افطار که کردید، بدنتان که آرام گرفت، به دعایی، به ثنایی یک دقیقه خدا را یاد کنید. با خودتان خلوت کنید. به قرآن نگاه کنید. با اینکه اصلا ساکت بنشینید؛ این خیلی قیمتی است. آدم افطار حقیقی را با خدا می‌کند. افطار حقیقی که خوردن نیست. ابعث حیا، آن افطار است.
نماز، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم است. روزه، علی علیه السلام است. افطار خداست. از افطار بالاتر هم چیزی نیست. علی علیه السلام روزه است؛ یعنی هر که علی علیه السلام را قبول کند، در دنیا کم حرف می‌زند، آلوده نمی‌شود. ذکر دنیا را کم می‌کند، ادعایش از بین می‌رود.
هر که پیغمبر را نگاه کند، نماز خوانده است. ذکر خدا می‌گوید، دعا می‌کند، صلوات می‌فرستد. همین‌طور می‌آید جلو تا خدا را ملاقات می‌کند و می‌گوید: اشهد، خدا را دیدم. "اشهد ان لا اله الا الله" می‌گوید و بالا می‌رود.
جهان
شب‌های ماه رمضان است، اغلب شما جوان هستید. وضو بگیرید، نماز بخوانید، کم حرف بزنید، کم قصه بگویید. این چیزهایی که در تلویزیون نشان می‌دهند، برای تفریح است یا برای بچه‌ها. شما که روزه دارید کمتر این و آن را گوش دهید. کمی به کارهایتان برسید.نیم ساعت یا یک ساعت بعد از نماز در سجاده بنشینید و خدا را یاد کنید. افطار که کردید، بدنتان که آرام گرفت، به دعایی، به ثنایی یک دقیقه خدا را یاد کنید. با خودتان خلوت کنید. به قرآن نگاه کنید. با اینکه اصلا ساکت بنشینید؛ این خیلی قیمتی است. آدم افطار حقیقی را با خدا می‌کند. افطار حقیقی که خوردن نیست. ابعث حیا، آن افطار است.
نماز، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم است. روزه، علی علیه السلام است. افطار خداست. از افطار بالاتر هم چیزی نیست. علی علیه السلام روزه است؛ یعنی هر که علی علیه السلام را قبول کند، در دنیا کم حرف می‌زند، آلوده نمی‌شود. ذکر دنیا را کم می‌کند، ادعایش از بین می‌رود.
هر که پیغمبر را نگاه کند، نماز خوانده است. ذکر خدا می‌گوید، دعا می‌کند، صلوات می‌فرستد. همین‌طور می‌آید جلو تا خدا را ملاقات می‌کند و می‌گوید: اشهد، خدا را دیدم. "اشهد ان لا اله الا الله" می‌گوید و بالا می‌رود.
جهان