این از آن سناریوهاست که قرار بود جدی باشد، اما ظرفیت کاملی برای کمیک بودن دارد!
در میان رسانه ها، رسانه هایی که مستقیما تحت کنترل مراکز قدرت و ثروت غربی هستند، رویکردی مغایر با جو غالب روشنفکری در جهان اتخاذ کرده اند. شباهت این موضوع به رفتار بی بی سی فارسی در موضوع لیبی بسیار زیاد است. سیاست رسمی حکومت انگلیس، یاغی نامیدن مردم لیبی بود و شرمساری و فشار در بی بی سی کار را به جایی رسانید که گزارش های مربوط به لیبی دیگر در بی بی سی فارسی تهیه نشد، بلکه با ترجمه فارسی روی آنتن آن رفت و از سوی بخشهای بین المللی بی بی سی تولید شد.
دولت آمریکا باید مشخص کند که اولا: این چه اقتدار امنیتی بین المللی است که فقط در فیلمهای هالیوودی دیده می شود؟ این کدام تحریم موثر است که نتوانسته جلوی انتقال یکصد میلیون تومان پول در یک تراکنش مالی مستقیما از ایران به آمریکا را بگیرد واین کدام اشراف اطلاعاتی است که نتوانسته شبکه ای به قدمت نزدیک به بیست سال! را کشف کند؟!!!
حاج "سعید جلیلی" جالب پرسید، آنجا که طرح کرد: چرا هرکس با آمریکا موافق نیست، در جهان شکار تیم های تروریستی می شود؟ چرا نیروی قدس سپاه پاسداران، همزمان، هم مغضوب دیکتاتورهای قبلی و فعلی است، هم گروههای تروریستی مثل پژاک با دیدن نشان او، رنگ و رو می بازند و هم آمریکا از شنیدن نامش دندان قروچه می رود؟ این مثلث شرم آور، چگونه شکل گرفت؟
بارها گفته ام دولت آمریکا و هم اخلاق هایش، نشده که اگر حرفی برای گفتن داشته باشند، بگذارند تا در دهانشان بخیسد. فورا به زبان می آورند.سکوت، از نجابت ِ نداشته آنها نیست، بلکه از ضعف منطق و استدلال و کلام است. مگر فرقی می کند که دولتی که دیروز می گفت یک گروه تولید شده از سوی خودش، آمده و دو هواپیمای پهن پیکر را دزدیده و به دو برج بسیار بزرگ در قلب اداری و تجاری اش کوبیده، بیاید و امروز بگوید دولتی در آن سوی دنیا، آمده و برنامه ترور کسی را ریخته که تا دیروز، حتی خود من هم اسمش را نشنیده بودم و عددی در محاسبه نبود -و هنوز هم که البته نیست-؟