می‌توانیم بگوییم یک بازیکن بازی‌های رایانه‌ای که بازی‌های روز را تجربه کرده است، مطمئنا می‌تواند از مبارزه در خلیج عدن لذت ببرد.
گرداب- بازی "مبارزه در خلیج عدن" به همت ارتش جمهوری اسلامی و شرکت آمیتیس بازی رایان به تولید رسیده و چند روزی است که در بازار عرضه شده است.
بازی های رایانه ای امروزه فضای رسانه ای و فرهنگی جدیدی را برای فعالیت به وجود آورده اند که نمی توان از آن چشم پوشی کرد، در دورانی که ابر قدرت های رسانه ای تمام ابزارهای خود را برای سلطه به جهان به کار گرفته اند، بازی های رایانه ای به خاطر ویژگی های خاصی که دارند بسیار مورد توجه هستند. از جمله این ویژگی ها می توان به وارد کردن مخاطب به فضای داستان به عنوان بخشی از داستان و ایفای نقش در داستان را نام برد، که مطمئنا هم‌ذات پنداری را بین مخاطب و قهرمان داستان تا اندازه زیادی افزایش داده و روند انتقال پیام به ناخود آگاه وی را تسهیل می کند.
ورود ایران به این عرصه با تاخیر صورت گرفت و تجربه پایین بازی سازان ایرانی در برابر رقیبان بین المللی خود، کار را بر آن ها بسیار سخت کرد، هر چند اخیرا با توجه های خاصی که به این زمینه شده است پیشرفت های قابل قبولی را شاهد بوده ایم.
بازی مبارزه در خلیج عدن به عنوان یک بازی استاندارد و متناسب با فرهنگ و اهداف جمهوری اسلامی قابل نقد و بررسی است.
این بازی از کیفیتی خوب در بین بازی های ایرانی برخوردار است. از مهمترین فاکتورهایی که می توان برای ارزیابی یک بازی رایانه‌ای در نظر گرفت، می توان به داستان، کارگردانی، گیم پلی، جلوه های ویژه، تنوع مراحل اشاره کرد.
داستان مبارزه در خلیج عدن داستان سرراستی است، کشتی ایرانی به وسیله دزدان دریایی ربوده می شود و در پی آن تکاوران نیروی دریایی ارتش برای آزاد سازی آنها وارد عمل می شوند و در طی هفت مرحله سرکرده آنان را از پای در می آورند. نکته ای که در داستان بازی از آن غفلت شده است این است که در ابتدا کشتی ایرانی به وسیله دزدان دریایی ربوده می شود و این آغاز بازی است اما دیگر به آن پرداخته نمی شود و تکاوران یک راست به سراغ سرکرده آنان می روند، شاید بهتر بود ابتدا در طی یک مرحله آزادسازی کشتی شبیه سازی شده و سپس در ادامه به پاکسازی کامل دزدان پرداخته می شد. البته وقوع داستان در زمان حال و به روز بودن وقایع از نکات مثبت داستان است.
کارگردانی بازی را باید در نوع خود عالی ذکر کرد تا جایی که می توان آن را با آثار روز بازی های رایانه ای در غرب هم سطح و رقیب دانست، هر چند کوتاهی بازی باعث کم بودن فرصت هایی این چنین برای نمایش صحنه های کارگردانی شده است، اما به هرحال بسیار امیدوارکننده بود.
گیم پلی بازی را می توان یک شبیه سازی از بازی مشهور ندای وظیفه (Call Of Duty) دانست و آن را قابل تامل به شمار آورد، آسیب دیدن، دویدن اعلام خطر نارنجک و حتی برخی دیالوگ ها از این بازی وام گرفته شده است. البته باید گفت تقلید و بهره گیری از یک گیم پلی خوب و مطرح که بسیاری از بازی های روز دنیا نیز از تقلید آن بی بهره نیستند را نباید به پای کاستی گذاشت بلکه خود این تقلید نیازمند تلاش فراواتی بوده و باید به سازندگان برای اینکه هم نترسیده اند به کپی برداری متهم شوند و هم استفاده ای به جا از تجربه دیگران کرده اند، تبریک گفت. گیم پلی بازی در فضاهای باز خوب و قابل قبول است اما در فضاهای بسته کمی برای بازیکن غیر عادی است و می توانست بهتر باشد. سختی بازی نیز حتی در هنگامی بر روی آسان تنظیم شود، می تواند برای بازیکنان با سن کم و یا کم تجربه مشکل ساز شود و این امر کاربردوستی بازی را کاهش می دهد.
گرافیک بازی را باید از چند نظر مورد بررسی قرار داد، جلوه های ویژه مانند نور، دود، انفجار و همچنین جلوه های ویژه تیراندازی از کیفیتی قابل قبول برخودارند و قابل تحسین هستند.
اما متاسفانه هندسه اشیا از کیفیت بالایی برخوردار نیست، در بسیاری از بازی ها برای جبران پایین بودن هندسه اشیا و همچنین با توجه به سنگین شدن بازی با افزایش آن، از بافت هایی با کیفیت های بسیار بالا استفاده می کنند که راه حل خوبی است، اما باز هم باید گفت که بافت ها در مبارزه در خلیج عدن می توانست بهتر از این باشد و به واقع نمایی گرافیک بازی و جبران کاستی هندسه اشیا کمک کند. انیمیشن بازی از کیفیتی متوسط برخوردار است، هر چند تکاوران از حرکاتی روان برخوردار هستند اما دشمنان حرکاتی بیش از حد سریع و در بعضی مواقع غیر طبیعی دارند. امید است در نسخه های بعدی این امر اصلاح شود.
صدا در بازی ها در قرار دادن مخاطب در فضای بازی بسیار موثر است، صداگذاری نیز در این بازی از سطح متوسطی برخوردار است که بخشی از آن به صداگذاری بازی و بخشی به دیالوگ ها و شیوه بیان آن ها برمی گردد، مطمئنا استفاده از صداپیشگان با تجربه کمک شایانی در این بخش می کند.
بازی های ایرانی در برابر بازی هایی که در غول های این صنعت در جهان تولید می شوند با توجه به تجربه و سرمایه رقیب هر چند بسیار پایین تر قرار دارند اما با توجه به فاکتورهای ذکر شده مطمئنا می توانیم بگوییم یک بازیکن بازی های رایانه ای که بازی های روز را تجربه کرده است مطمئنا می تواند از مبارزه در خلیج عدن لذت ببرد.
به هرحال آخرین نقدی که می توان به کلیت بازی های رایانه ای وارد آورد با وجود اصلاح محتوا در بازی های تولید داخل، آسیب هایی است که به ذات بازی های رایانه بر می گردد.
منبع: تریبون مستضعفین
بازی های رایانه ای امروزه فضای رسانه ای و فرهنگی جدیدی را برای فعالیت به وجود آورده اند که نمی توان از آن چشم پوشی کرد، در دورانی که ابر قدرت های رسانه ای تمام ابزارهای خود را برای سلطه به جهان به کار گرفته اند، بازی های رایانه ای به خاطر ویژگی های خاصی که دارند بسیار مورد توجه هستند. از جمله این ویژگی ها می توان به وارد کردن مخاطب به فضای داستان به عنوان بخشی از داستان و ایفای نقش در داستان را نام برد، که مطمئنا هم‌ذات پنداری را بین مخاطب و قهرمان داستان تا اندازه زیادی افزایش داده و روند انتقال پیام به ناخود آگاه وی را تسهیل می کند.
ورود ایران به این عرصه با تاخیر صورت گرفت و تجربه پایین بازی سازان ایرانی در برابر رقیبان بین المللی خود، کار را بر آن ها بسیار سخت کرد، هر چند اخیرا با توجه های خاصی که به این زمینه شده است پیشرفت های قابل قبولی را شاهد بوده ایم.
بازی مبارزه در خلیج عدن به عنوان یک بازی استاندارد و متناسب با فرهنگ و اهداف جمهوری اسلامی قابل نقد و بررسی است.
این بازی از کیفیتی خوب در بین بازی های ایرانی برخوردار است. از مهمترین فاکتورهایی که می توان برای ارزیابی یک بازی رایانه‌ای در نظر گرفت، می توان به داستان، کارگردانی، گیم پلی، جلوه های ویژه، تنوع مراحل اشاره کرد.
داستان مبارزه در خلیج عدن داستان سرراستی است، کشتی ایرانی به وسیله دزدان دریایی ربوده می شود و در پی آن تکاوران نیروی دریایی ارتش برای آزاد سازی آنها وارد عمل می شوند و در طی هفت مرحله سرکرده آنان را از پای در می آورند. نکته ای که در داستان بازی از آن غفلت شده است این است که در ابتدا کشتی ایرانی به وسیله دزدان دریایی ربوده می شود و این آغاز بازی است اما دیگر به آن پرداخته نمی شود و تکاوران یک راست به سراغ سرکرده آنان می روند، شاید بهتر بود ابتدا در طی یک مرحله آزادسازی کشتی شبیه سازی شده و سپس در ادامه به پاکسازی کامل دزدان پرداخته می شد. البته وقوع داستان در زمان حال و به روز بودن وقایع از نکات مثبت داستان است.
کارگردانی بازی را باید در نوع خود عالی ذکر کرد تا جایی که می توان آن را با آثار روز بازی های رایانه ای در غرب هم سطح و رقیب دانست، هر چند کوتاهی بازی باعث کم بودن فرصت هایی این چنین برای نمایش صحنه های کارگردانی شده است، اما به هرحال بسیار امیدوارکننده بود.
گیم پلی بازی را می توان یک شبیه سازی از بازی مشهور ندای وظیفه (Call Of Duty) دانست و آن را قابل تامل به شمار آورد، آسیب دیدن، دویدن اعلام خطر نارنجک و حتی برخی دیالوگ ها از این بازی وام گرفته شده است. البته باید گفت تقلید و بهره گیری از یک گیم پلی خوب و مطرح که بسیاری از بازی های روز دنیا نیز از تقلید آن بی بهره نیستند را نباید به پای کاستی گذاشت بلکه خود این تقلید نیازمند تلاش فراواتی بوده و باید به سازندگان برای اینکه هم نترسیده اند به کپی برداری متهم شوند و هم استفاده ای به جا از تجربه دیگران کرده اند، تبریک گفت. گیم پلی بازی در فضاهای باز خوب و قابل قبول است اما در فضاهای بسته کمی برای بازیکن غیر عادی است و می توانست بهتر باشد. سختی بازی نیز حتی در هنگامی بر روی آسان تنظیم شود، می تواند برای بازیکنان با سن کم و یا کم تجربه مشکل ساز شود و این امر کاربردوستی بازی را کاهش می دهد.
گرافیک بازی را باید از چند نظر مورد بررسی قرار داد، جلوه های ویژه مانند نور، دود، انفجار و همچنین جلوه های ویژه تیراندازی از کیفیتی قابل قبول برخودارند و قابل تحسین هستند.
اما متاسفانه هندسه اشیا از کیفیت بالایی برخوردار نیست، در بسیاری از بازی ها برای جبران پایین بودن هندسه اشیا و همچنین با توجه به سنگین شدن بازی با افزایش آن، از بافت هایی با کیفیت های بسیار بالا استفاده می کنند که راه حل خوبی است، اما باز هم باید گفت که بافت ها در مبارزه در خلیج عدن می توانست بهتر از این باشد و به واقع نمایی گرافیک بازی و جبران کاستی هندسه اشیا کمک کند. انیمیشن بازی از کیفیتی متوسط برخوردار است، هر چند تکاوران از حرکاتی روان برخوردار هستند اما دشمنان حرکاتی بیش از حد سریع و در بعضی مواقع غیر طبیعی دارند. امید است در نسخه های بعدی این امر اصلاح شود.
صدا در بازی ها در قرار دادن مخاطب در فضای بازی بسیار موثر است، صداگذاری نیز در این بازی از سطح متوسطی برخوردار است که بخشی از آن به صداگذاری بازی و بخشی به دیالوگ ها و شیوه بیان آن ها برمی گردد، مطمئنا استفاده از صداپیشگان با تجربه کمک شایانی در این بخش می کند.
بازی های ایرانی در برابر بازی هایی که در غول های این صنعت در جهان تولید می شوند با توجه به تجربه و سرمایه رقیب هر چند بسیار پایین تر قرار دارند اما با توجه به فاکتورهای ذکر شده مطمئنا می توانیم بگوییم یک بازیکن بازی های رایانه ای که بازی های روز را تجربه کرده است مطمئنا می تواند از مبارزه در خلیج عدن لذت ببرد.
به هرحال آخرین نقدی که می توان به کلیت بازی های رایانه ای وارد آورد با وجود اصلاح محتوا در بازی های تولید داخل، آسیب هایی است که به ذات بازی های رایانه بر می گردد.
منبع: تریبون مستضعفین