به گزارش گرداب از سایبربان؛ تحقیقات دانشگاه دِربی (derby) نشان می‌دهد انسان قرن 21 هر روز بیشتر به ابزارهای هوشمند وابسته می‌شود. استفاده بیش‌ازحد ازاین‌گونه ابزارها می‌تواند اثرات مخربی مانند اعتیاد دوران مدرن داشته باشد؛ اعتیاد به استفاده از ابزارهای هوشمند. این موضوع می‌تواند در رابطه با کودکان بسیار خطرناک‌تر باشد.
اعتیاد به تلفن‌های هوشمند باعث اختلال در روند یادگیری، ایجاد خودشیفتگی و حتی به خطر افتادن سلامتی کودکان و نوجوانان می‌شود. متأسفانه باید گفت باوجود تمامی این موارد، ابزارهای دیجیتالی روزبه‌روز جای بیشتری در مدارس پیدا می‌کنند و باید به فکر تأثیرات بلندمدت استفاده از این ابزار بود.
تریسترام هانت (Tristram Hunt)، مقام ارشد حزب کارگر گفت: «در یک محدود‌ه‌ی زمانی معین که با یک مدرسه در ارتباط بودم. معلمان دوره‌ی ابتدایی به من از مشکلاتی که به خاطر تفاوت سطح دانش‌آموزان برای افزایش سطح آن‌ها دارند توضیح داده‌اند.
به‌طور خاص آن‌ها اشاره‌کرده‌اند که بیشتر دانش‌آموزان در هنگام صبحت کردن و سخنرانی با مشکلاتی جدی مواجه هستند. این در حالی است که در جوامع محروم کودکان به‌خوبی صحبت می‌کنند و به انجام بازیهای گروهی می‌پردازند. وقتی از آن‌ها پرسیدم آیا این وضع در حال بدتر شدن است همه‌ی آن‌ها پاسخ دادند: بله و تلفن‌های هوشمند را مقصر این موضوع می‌دانستند.
چرا من باید با خانواده‌ی خودم ارتباط برقرار کنم. آن‌هم زمانی که تنها با یک کلیک می‌توانم به مقالات بسیار جالبی دسترسی داشته باشم؟ والدین با کودکان خود صحبت نمی‌کنند. آن‌ها مرتب ایمیل‌ها و نتایج مسابقات ورزشی را کنترل می‌کنند، از آمازون خرید می‌کنند و به شبکه‌های اجتماعی سر می‌زنند.
همین موضوع باعث می‌شود تا کودکان مهارت درست صحبت کردن را فرانگیرند. تحقیقات آموزش‌وپرورش بیان می‌کند خشونت در کودکانی که نمی‌توانند به‌خوبی صحبت و ارتباط برقرار کنند افزایش می‌یابد و آن‌ها این خشونت را در مدرسه بروز می‌دهند. نکته‌ی تأسف‌بار این موضوع این است که ما به عصر جدیدی از ابزارهای هوشمند واردشده‌ایم که جوان‌ها در آن بیشتر عمر خود را مشغول گذراندن وقت با وسایل دیجیتالی هستند. این موضوع باعث می‌شود که جوان‌ها در قرن 21 که قرن ارتباطات است مهارت‌های شنیداری و گفتاری خوبی نداشته باشند.»
بخش دوم
آسیب‌پذیری ناشی از استفاده از ابزارهای هوشمند، راه‌حل‌هایی را برای حل این مشکل می‌طلبد که موضوع بخش دوم این نوشتار است.
در بخش اول این نوشتار، در مورد نقش والدین در ارتباط کودکان با شبکه‌های اجتماعی و آسیب‌پذیری آن‌ها از این شبکه‌ها سخن گفتیم. در این بخش در مورد چگونگی حل این مشکلات مطالبی خدمت خواننده‌ی محترم عرضه می‌شود.
نکته‌ی عجیب در مورد ابزارهای هوشمند این است که کاربر با دسترسی به بهترین مراجع آموزشی دنیا می‌تواند به سمت یادگیری بیشتر از طریق این مراجع تشویق شود.
مدرسه‌ها سعی دارند تا با قرار دادن فعالیت‌های فوق‌برنامه مهارت‌های سخن گفتن و برقراری ارتباط، این مهارت‌ها در دانش‌آموزان تقویت کنند. از سوی دیگر دانش‌آموزان می‌توانند تنها با فشار یک دکمه به دنیای وسیعی از اطلاعات وارد شوند.
این موضوع باعث به وجود آمدن ناهنجاری‌های اجتماعی زیادی در جامعه شده است. این درست است که دانش‌آموزان باید در مدرسه به تحصیل و یادگیری بپردازند؛ اما والدین نیز در این زمینه بی‌تقصیر نیستند. منظور هزینه‌ای که والدین برای فرزندان می‌کنند نیست بلکه منظور برقراری ارتباط والدین با فرزندان است.
والدین باید در طول روز به برقراری ارتباط با فرزندان بپردازند و این به میزان فرهنگ و درک خانواده و جامعه نیز بستگی دارد.
علاوه بر این‌ها، والدین به‌اندازه‌ی کافی از اهمیت پرورش احساسات و افکار کودکان خود خبر ندارند. شاید رفتن به مهدکودک و خواندن قصه‌ها و افسانه‌ها به‌اندازه‌ی حضور در شبکه‌های اجتماعی جذاب نباشد؛ اما به‌طور حتم در طولانی‌مدت در زندگی و موفقیت‌های فرزند تأثیر بسیاری خواهد داشت.
محققان دانشگاه دربی پیشنهاد داده‌اند که برای رفع این مشکل باید یک هشدار بهداشت جهانی برای آن داده و از هشدارهای مربوط به‌سلامتی در تلفن‌های هوشمند و برنامه‌های آن استفاده شود؛ اما این روش به‌تنهایی کافی نیست. ما به والدین جوانی نیاز داریم که قدرت برقراری ارتباط با کودکان خود را به‌خوبی داشته باشند.
ما باید هشدارهایی در مورد خطرهای اعتیاد به ابزارهای دیجیتال را منتشر کرده و آن‌ها را آموزش دهیم. همچنین باید به والدین آموزش داده شود همان‌قدر که سیگار کشیدن در کنار کودکان برای آن‌ها خطرناک است، غرق شدن در شبکه‌های اجتماعی به‌جای بازی کردن با کودکان هم به همان اندازه به آن‌ها آسیب می-رساند.