به گزارش گرداب، زهرا کورانی، پژوهشگر حوزه رسانه با اشاره به استفاده نادرست برخی خانواده ها از فضای مجازی و حضور بیش از اندازه در این محیط اظهار کرد: بسیاری از خانواده ها امروز با این مشکل مواجه اند و از این فضا به شکل صحیحی استفاده نمی کنند.
وی ادامه داد: برخی به نام روابط دوستی و رابطه اجتماعی وارد دوستی های مجازی می شوند که سبب می شود به بدنه خانواده آسیب وارد شود. خشت اول چون نهاد معمار كج تا ثريا مى رود ديوار كج؛ اين را نمى گويم كه مفهوم جمله «هر زمان جلوى ضرر را بگيريد سود است» را نقض كنم و در دل جامعه نا اميدى تزريق شود اما زمانی که دغدغه دولت و مسئول مستقيم دنياى مجازى بازی كلش آف كلش مى شود و قامت مى كند و پشت تريبون مى رود و خود را متعهد مى كند كه رفع نواقص كند بايد همين دغدغه را هم نسبت به مسائل فرهنگى آن داشته باشد.
این محقق حوزه رسانه تصریح کرد: دولت بايد هر ابزار سخت و نرمى كه به كشور وارد مى كند فرهنگ استفاده از آن را بومى كند و آموزش ها گام به گام باشد؛ دولت يا بهتر بگويم دولت هاى قبل و فعلى همچنين آينده همان قدر كه به فكر پهناى باند و افزايش سرعت اينترنت هستند و افتخار مى كنند كه تمام روستاهاى ما تحت پوشش اينترنت قرار مى گيرند بايد به فكر فرهنگ استفاده از آن نيز باشند.
نویسنده کتاب «نرم نویسی در رسانه» با بیان اینکه وزارت فناورى اطلاعات بايد معاونت توليد محتوا داشته باشد؛ افزود: البته مقصود از محتوا، محتواى فاخر است نه اين كانال ها و فضاهايى كه با اعضاى ٦٠٠ هزار نفرى مردم را تشويق مى كنند به خودكشى، طلاق، فرار از خانه، برقرارى روابط نامشروع و امثال اين موارد، در واقع نبود فرهنگ بومى يا همان فرهنگ ايرانى اسلامى در دنياى مجازى باعث شده تا حيا در بين برخى از خانواده ها كمرنگ شود و حتى از بين برود.
وی گفت: دسترسى آسان در برقرارى روابط در دنياى مجازى كه به راحتى مى توان با صدا، عكس و فيلم همزمان با چند نفر ارتباط برقرار كرد باعث شده است تا هويت واقعى و بنيان برخى از خانواده ها سست شود.
کورانی ادامه داد: انسان آگاه هرگز دست به آتش نمى زند و اگر نيازمند گرماى آن باشد با احتياط نزديك مى شود ولى جاهل ممكن است خيال كند كه او هم ابراهيم(ع) است و آتش برايش گلستان مى شود؛ دولت بايد مردم را نسبت به آسيب هاى دنياى مجازى آگاه كند و مضرات آن را به نحوى درست و خوش طعم كه به ذائقه مردم خوش بيايد، آموزش دهد.
این محقق در پایان خاطرنشان کرد: تغيير ادبيات در بين مردم، تغيير تفكر در انتظارات زن و شوهر و فرزندان نسبت به يكديگر، تغيير سطح توقعات، تغيير پوشش، تغيير در بسيارى از زواياى زندگى عاملش نبود فرهنگ بومى است. امروز باید به این پرسش ها پاسخگو باشیم که چرا با گذشت حدود ٢ دهه از ورود اينترنت و متعلقات آن هنوز قوانين مشخص و معينى براى آن نداريم؟ آيا به آمارهاى استفاده از اينترنت در ايران نسبت به ساير كشورها توجهى مى شود؟ همانطور كه براى پشت فرمان نشستن قوانين و شرايط سنى داريم آيا براى ورود به دنياى مجازى شرايطى جز خريد اينترنت وجود دارد؟ چرا هزينه استفاده از يك روز اينترنت با خريد يك نان سنگك برابر است و آسان تر از خريد نان است؟ چرا دولت كه مقصودم تنها اين دولت نيست فضاى كشور را به سمتى مديريت كردند كه حالا خريد اينترنت از نان شب واجب تر است؟
