به گزارش گرداب، مهدی غیبی با اشاره به این که رابطه مستقیمی بین عرضه و تقاضا در هر فضای اقتصادی وجود دارد، بیان کرد: ما هر روز با محصولات نرم افزاری جدیدی مواجه‌ایم که سخت افزار مخصوص به خود را نیز به همراه می‌آورند. برای نمونه یک بازی جدید سنگین وارد بازار می‌شود که یک سیستم عامل بالاتر یا یک کارت گرافیک قوی‌ تر را می‌طلبد، بنابراین در بازار تقاضا نسبت به این محصولات سخت افزاری جدید بیشتر می‌شود و بازار نیز با عرضه بیشتر خود به آن پاسخ می‌دهد.

وی افزود: بنابراین اگر در حال حاضر بحث اینترنت اشیاء مطرح می‌شود، خود به خود ضرورت افزایش سرعت اینترنت را از طریق تقویت زیرساخت‌های شبکه‌ای بیشتر محسوس می‌کند که در نهایت با افزایش تقاضای مردم و فشار رسانه‌ای این مساله محقق خواهد شد.

این کارشناس با بیان این که ورود فناوری‌های نوین به کشور بدون ایجاد زیرساخت‌های لازم امری بیهوده است، اظهار کرد: فرض کنید تلویزیون‌های هوشمند جدید که امکان اتصال به اینترنت را دارند را به کشور وارد کنیم و مردم نیز تحت تاثیر فضای مصرف‌ گرایی آن را خریداری کنند، اما وقتی ظرفیت اینترنت کشور در آن حد نباشد که بتواند این وسیله را حمایت کند، این ورود تکنولوژی جدید عملا امری بیهوده خواهد بود.

غیبی با بیان این که حرکت به سمت فناوری‌های نوین مخابراتی و فناوری اطلاعاتی امری اجتناب ناپذیر است، گفت: مهم‌ترین مساله در ارتباط با فناوری‌های نوین مخابراتی و اطلاعاتی داشتن برنامه و استراتژیی مشخص است. اکنون ما باید پیشاپیش به استقبال فناوری اینترنت اشیاء برویم و خود را برای برخورد مناسب با آن از طریق فرهنگ سازی مناسب آماده کنیم.

این روزها بحث ورود فناوری‌های جدید به کشور خیلی داغ است. در صدر این فناوری‌ها اینترنت اشیاء قرار دارد که حوزه بسیار جذابی در حوزه فناوری‌های جدید اطلاعاتی و ارتباطاتی است. اینترنت اشیاء فناوری است که از طریق آن امکان کنترل وسائل منزل از راه دور فراهم می شود، تصور کنید وقتی در یک روز گرم تابستانی در راه منزل هستید برای خنک شدن خانه تان در هنگام ورودتان گوشی همراه خود را روشن و کولرتان را روی درجه خیلی خنک تنظیم کنید!؟

اصطلاح «اینترنت اشیاء» اولین بار توسط کوین اشتون در سال 1999 بکار برده شد و برای نخستین بار توسط انتشارات مؤسسه MIT به دنیا معرفی گردید. اینترنت اشیاء به معنی یک شبکه جهانی از اشیاء مرتبط که هر یک دارای آدرس مختص به خود بوده، است که بر اساس قراردادهای استاندارد شده‌ای با یکدیگر در ارتباط هستند. این سیستم جدید کنترل از راه دور و کنترل هوشمند اشیا و دستگاه‌ها امروزه در کشورهای توسعه یافته در سیستم‌های اداری و همچنین وسایل منزل بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد اما هنوز در ایران مقدمات استفاده از آن به صورت تجاری فراهم نشده است.