با تداوم دورکاری به علت شیوع ویروس کرونا، برخی کارفرمایان به استفاده از ابزار کنترل سایبری روی آورده‌اند تا دریابند آیا کارمندانشان وظایف خود را به درستی انجام می‌دهند، این رویه تبعات خطرناکی دارد.
به گزارش گرداب، کارشناسان هشدار می‌دهند که استفاده از این روش می‌تواند روابط کارمندان با یکدیگر و نیز کارفرمایان را تخریب کند و قدرت و دیکتاتوری کارفرمایان را افزایش دهد؛ امری که بر بازار کار تاثیر منفی خواهد گذاشت.
گزارش جدید شورای تحقیقاتی مشترک کمیسیون اروپا نشان می‌دهد افزایش استفاده از ابزار کنترل دیجیتال اعتماد و تعهد متقابل در محیط‌های کاری مجازی و حقیقی را کاهش می‌دهد و کارکنانی که بیم دارند داده‌های خصوصی آن‌ها سرقت می‌شود دیگر دلسوزی و علاقه سابق را به محیط کاری خود نخواهند داشت.
نرم افزار‌های کنترل کارکنان عملکرد مشکوک و غیرشفافی دارند و بررسی‌ها نشان می‌دهد بسیاری از کارفرمایان از چنین ابزاری برای جاسوسی و سرک کشیدن به زندگی شخصی کارمندان خود و جمع آوری اطلاعات غیرضروری از آن‌ها ادامه می‌دهند.
افشای موضوعاتی از این دست آرامش ذهنی کارمندانی را که قبلا به علت شیوع ویروس کرونا و تبعات نگران کننده آن به اندازه کافی با مشکل مواجه شده اند، را به هم می‌زند و مشکلات روانی خاصی را به همراه می‌آورد. با توجه به کثرت کارکنان دورکار حجم این دغدغه‌ها و نگرانی‌ها و تبعات آن می‌تواند بسیار گسترده باشد.
در بخشی از این پژوهش آمده است: در ایام شیوع ویروس کرونا خانه شما همه چیز شماست. آنجا جایی است که در آن عبادت و کار می‌کنید و بچه هایتان به مدرسه می‌روند. نظارت تهاجمی در زمانی که مردم مورد حمایت نیستند و در خانه هایشان منزوی هستند، ویرانگر خواهد بود.
گزارش یادشده نشان می‌دهد ابزار نظارت و کنترل دیجیتال روز به روز پیشرفته‌تر شده و هر یک از آن‌ها بر مبنای شغل کارمند مجهز به الگوریتم‌هایی هستند که قبلا به طور گسترده توسط شرکت‌هایی مانند اوبر، آمازون و دلیورو به کار گرفته شده اند.
در بسیاری از موارد برای قضاوت در مورد عملکرد کارمندان به میزان زیادی از داده‌های جمع آوری شده توسط نرم افزار‌های کنترل و جاسوسی سایبری استفاده می‌شود. اتکای بیش از حد به این فناوری در کنار فقدان استقلال و پشتیبانی مدیریتی، خطرات روانی اجتماعی قابل توجهی را برای کارگران شرکت‌ها ایجاد می‌کند.
با همه گیر شدن این اپلیکیشن‌های کنترل گر، آن‌ها با داده‌های بسیار زیادی سر و کار خواهند داشت و الگوریتم‌های نظارتی هستند که کار را تخصیص داده، پاداش می‌دهند و هیچ تماس انسانی برای تغییر این وضعیت وجود ندارد.
گفتنی است از جمله فناوری‌های کنترل گر می‌توان به نرم افزار‌های کنترل ایمیل، سیستم‌های بیومتریک، پوشیدنی‌های هوشمند، وبکم‌ها و نرم افزار‌های ضبط مخفیانه تصاویر نمایشگر اشاره کرد که هر یک از آن‌ها به شکلی حریم شخصی افراد را به خطر می‌اندازند. افزوده شدن هوش مصنوعی به این اپلیکیشن‌ها می‌تواند دقت آن‌ها و میزان نقض حریم شخصی افراد را باز هم افزایش دهد.
