آیت الله العظمی مکارم فرمودند: «کارهایی که به عنوان شب چهارشنبه سوری انجام می شود از چند جهت اشکال دارد؛ اول این که کارهای خطرناکی است، اگر خطری پیش بیاید در واقع مثل این است که انسان خودکشی کند و یا با دست خودش عضوی از بدن خود را از بین ببرد؛ پس مسئولیت عند الله دارد.»
آیت الله العظمی مکارم شیرازی در پاسخ به استفتاء شنوندگان برنامه زمزم احکام رادیو معارف، اعمالی که در چهارشنبه سوری انجام می گیرد، را حرام دانستند.به گزارش گرداب به نقل از مرکز خبر حوزه، این مرجع تقلید در پاسخ به استفتاء شنوندگان برنامه زمزم احکام رادیو معارف در خصوص کارهای که در شب چهارشنبه سوری انجام می شود، گفت: «کارهایی که به عنوان شب چهارشنبه سوری انجام می شود از چند جهت اشکال دارد؛ اول این که کارهای خطرناکی است، اگر خطری پیش بیاید در واقع مثل این است که انسان خودکشی کند و یا با دست خودش عضوی از بدن خود را از بین ببرد؛ پس مسئولیت عند الله دارد.»
این مرجع تقلید افزودند: «چهارشنبه سوری یک سنت خرافی است، نباید سنت خرافی را احیا کنیم و از همه اینها گذشته اسراف در مال است و نباید اسراف در مال کرد.»
حضرت آیت الله مکارم شیرازی خاطرنشان کردند: «کارهایی که در چهارشنبه سوری انجام می شود به جهات مختلف حرمت دارد، از جمله خطرهایی که در پیش دارد، دفاع از خرافات و اسرافی است که می‌شود.»
ایشان ابراز امیدواری کردند : «همه به خصوص جوانان عزیز مراقب باشند کاری نکنند که خدای نکرده یک عمر گرفتار مشکلات شوند؛ جوانان ببینند اشخاصی را که بر اثر یک لحظه غفلت در شب چهارشنبه سوری گرفتار مصیبت های بزرگ شدند.»
این مرجع تقلید ادامه دادند: «اما کارهای دیگری که در آخر سال انجام می شود از قبیل خانه تکانی، نظافت، استقبال از خوشحالی و استقبال از ارحام، اینها هیچ اشکالی ندارد، بلکه از نظر اسلام تفریحات سالم جایز است.»
معظم له خاطرنشان ساختند: «بزرگان دین اسلام به تفریح سالم تاکید کردند تا انسان بتواند روح وجسم خود را برای کارهای واجب زندگی آماده کند.»
ارسال نظر
نظر شما :
غیر قابل انتشار: ۲
در انتظار بررسی: ۱
انتشار یافته: ۳۲
نظرات بینندگان
یا زهرا
۱۰:۵۶ - ۱۳۸۹/۱۲/۲۴
من از مقلدین آقا هستم و صد در صد با نظر ایشان موافقم ولی کو گوش شنوا امیدوارم خدا همه ما را از خواب غفلت بیدار کند.
نوستراداموس
۱۴:۰۵ - ۱۳۸۹/۱۲/۲۴
خوشحال می شوم اگر قبل از هر چیز در مورد چرایی های آیین های ایرانی بیشتر جست و جو کنید .
saeid
۱۱:۵۳ - ۱۳۸۹/۱۲/۲۴
در كل اسيب و اسراف در هر اييني نا معقوله ولي در صورتي كه هزينه اي براي شادي و جشن (و البته بي خطر) صرف بشه ديگه اسمش اسراف نيست
بد نيست تاريخچه اي هم از اين مراسم بدونيد !
چهارشنبه سوری نام جشنی است که تغییر یافته مراسم باستانی پنج روز آخر سال به نام پنجه دزدیده یا اندرگاه است. این جشن برگرفته از آیین زرتشتی است که ایرانیان از ۱۷۰۰ سال پیش از میلاد تاکنون در پنج روز آخر هر سال، آن را با برافروختن آتش و جشن و شادی در کنار آن برگزار می‌کنند.
در گاه‌شماری زرتشتی یک سال شامل ۳۶۵ روز یا ۱۲ ماه است که هر کدام دقیقاً ۳۰ روز بوده و ۵ روز انتهایی سال جدا از ماه‌ها به‌حساب می‌آمده و «پنجه» نامیده‌می‌شود که البته در هر ۴ سال یک بار ۶ روز می‌شود. در این گاه‌شمار روزی به عنوان چهارشنبه و به طورکلی ۷ روز هفته وجود ندارد بلکه ۳۰ روز ماه و ۵ روز انتهای سال هرکدام با نام خاصی نام‌گذاری می‌شود. ایرانیان قبل حمله تازیان این ۵ روز آخر سال را با روشن کردن آتش جشن می‌گرفتند و بر این اعتقاد بودند که در این ۵ روز ارواح درگذشتگان به زمین سفر می‌کنند و با همراه خانواده‌هایشان و برای آنها برکت، دوستی و پاکی در سال آینده طلب خواهندکرد ولی بعد از حمله تازیان به دلیل مخالفت‌های آن روزگار در برپایی این مراسم ایرانیان روز چهارشنبه را که نزد اعراب نحس بوده را انتخاب کردند و آتش افروزی در این روز را با نحسی آن روز توجیه کردند.
در شاهنامه فردوسی اشاره‌هایی درباره بزم چهارشنبه‌ای در نزدیکی نوروز وجود دارد که نشان دهنده کهن بودن این جشن است. مراسم سنتی مربوط به این جشن ملی، از دیرباز در فرهنگ سنتی مردمان ایران زنده نگاه داشته شده‌است.
واژه «چهارشنبه‌سوری» از دو واژه چهارشنبه که نام یکی از روزهای هفته‌است و سوری که به معنی سرخ است ساخته شده‌است. آتش بزرگی تا صبح زود و برآمدن خورشید روشن نگه داشته می‌شود که این آتش معمولا در بعد از ظهر زمانی که مردم آتش روشن می‌کنند و از آن می‌پرند آغاز می‌شود و در زمان پریدن می‌خوانند: «زردی من از تو، سرخی تو از من» در واقع این جمله نشانگر یک تطهیر و پاک‌سازی مذهبی است که واژه «سوری» به معنی «سرخ» به آن اشاره دارد.
به بیان دیگر شما خواهان آن هستید که آتش تمام رنگ پریدیگی و زردی، بیماری و مشکلات شما را بگیرد و بجای آن سرخی و گرمی و نیرو به شما بدهد. چهارشنبه‌سوری جشنی نیست که وابسته به دین افراد باشد و در میان پارسیان یهودی و مسلمان، ارمنیها، ترکها، کردها و زرتشتیها رواج دارد. در حقیقت این جشن و نقش بارز آتش در آن به علت احترام گذاشتن به دین زرتشتی است.
امروزه در شهرهای سراسر جهان که جمعیت ایرانیان در آنها زیاد است، آتش‌بازی و انفجار ترقه‌ها و فشفشه‌ها نیز متداول است. در سال‌های اخیر، رسانه‌های ایران توجه بیشتری به خطرات احتمالی ناشی از این مواد نشان می‌دهند.
البته مراسمی که امروزه برپا می‌شود به طوری کلی متفاوت با آن روزگار است چون از نظر زرتشتیان آتش نماد مقدسی است و پریدن از روی آن به نوعی بی‌احترامی به آن نماد تلقی می‌شود. جشن آتش در واقع پیش درآمد جشن نوروز است که نوید دهنده رسیدن بهار و تازه شدن طبیعت است.
تاریخچه باستانی:
جشن «سور» از گذشته بسیار دور در ایران مرسوم بوده‌است که جشنی ملی و مردمی است و «چهارشنبه سوری» نام گرفته‌است که طلایه‌دار نوروز است.
جشن سوری در ایران قدیم در یکی از ۵ روز آخر اسفندماه بر پا می‌گشت، چرا که ایرانیان شنبه و آدینه نداشتند و ماه را به هفته‌ها تقسیم نمی‌کردند؛ بلکه قبل از ورود اسلام به ایران هر سال ۱۲ ماه، و هر ماه ۳۰ روز بود که هر کدام از این ۳۰ روز نام مشخصی داشته‌است که به‌نام یکی از فرشتگان خوانده می‌شد. چون هرمزد روز، بهمن روز، اردی بهشت روز و غیره که پس از ورود اسلام به ایران تقسیمات هفته نیز به آن افزوده شد.
در ایران باستان در پایان هر ماه جشن و پایکوبی با نام سور مرسوم بوده‌است و از سوی دیگر چهارشنبه نزد اعراب «یوم الارباع» خوانده می‌شد و از روزهای شوم و نحس بشمار می‌رفت و بر این باور بودند که روزهای نحس و شوم را باید با عیش و شادمانی گذراند تا شیاطین و اجنه فرصت رخنه در وجود آدمیان را نیابند. بدین ترتیب ایرانیان آخرین جشن آتش خود را به آخرین چهارشنبه سال انداختند و در آن به شادمانی و پایکوبی پرداختند تا هم چشن ملی خود را حفظ کنند و هم بهانه بدست دیگران ندهند و بدین ترتیب چشن سوری از حادثه روزگار مصون ماند و برای ایرانیان تا به امروز باقی ماند.
مختار ثقفی برای خونخواهی از عاملین واقعه کربلا، در شهر کوفه که بیشتر آنان ایرانی بوده‌اند از این فرصت سود برد و در زمان همین جشن که مصادف با چهارشنبه بود بسیاری از آنان را قصاص کرد.
برخی آیین‌های سوری:
سال نو - کوزه نو: ایرانیان در شب چهارشنبه سوری کوزه‌های سفالی کهنه را بالای بام خانه برده، به‌زیر افکنده و آنها را می‌شکستند و کوزهٔ نویی را جایگزین می‌ساختند. که این رسم اکنون نیز در برخی از مناطق ایران معمول است و بر این باورند که در طول سال بلاها و قضاهای بد در کوزه متراکم می‌گردد که با شکستن کوزه، آن بلاها دور خواهد شد.
آجیل مشگل‌گشای، چهارشنبه سوری : در گذشته پس ار پایان آتش‌افروزی، اهل خانه و خویشاوندان گرد هم می‌آمدند و آخرین دانه‌های نباتی مانند: تخم هندوانه، تخم کدو، پسته، فندق، بادام، نخود، تخم خربزه، گندم و شاهدانه را که از ذخیره زمستان باقی مانده بود، روی آتش مقدس بو داده و با نمک تبرک میکردند و می‌خوردند. آنان بر این باور بودند که هر کس از این معجون بخورد، نسبت به افراد دیگر مهربان‌تر می‌گردد و کینه و رشک از وی دور می‌گردد. امروزه اصطلاح نمک‌گیرشدن و نان و نمک کسی را خوردن و در حق وی خیانت نورزیدن، از همین باور سرچشمه گرفته‌است.
فالگوشی و گره‌گشایی : یکی از رسم‌های چهارشنبه‌سوری است که در آن دختران جوان نیت می‌کنند، پشت دیواری می‌ایستند و به سخن رهگذران گوش فرامی‌دهند و سپس با تفسیر این سخنان پاسخ نیت خود را می‌گیرند.
قاشق‌زنی : در این رسم دختران و پسران جوان، چادری بر سر و روی خود می‌کشند تا شناخته نشوند و به در خانهٔ دوستان و همسایگان خود می‌روند. صاحبخانه از صدای قاشق‌هایی که به کاسه‌ها می‌خورد به در خانه آمده و به کاسه‌های آنان آجیل چهارشنبه‌سوری، شیرینی، شکلات، نقل و پول می‌ریزد. دختران نیز امیدوارند زودتر به خانه بخت بروند.
شال انداختن : شال‌اندازی از دیگر مراسم شب سوری است که تاکنون اعتبار خود را در شهرها و روستاهای همدان و زنجان حفظ کرده‌است. پس از خاموشی آتش و کوزه‌شکستن و فالگوشی و گره‌گشایی و قاشق‌زنی جوانان نوبت به شال‌اندازی می‌رسد. جوانان چندین دستمال حریر و ابریشمی را به یکدیگر گره زده، از آن طنابی رنگین به بلندی سه متر می‌ساختند. آنگاه از راه پلکان خانه‌ها یا از روی دیوار، آنرا از روزنه دودکش وارد منزل می‌کنند و یک سر آن را خود در بالای بام در دست می‌گرفتند، آنگاه با چند سرفه بلند صاحبخانه را متوجه ورودشان می‌سازند.
صاحبخانه که منتظر آویختن چنین شال‌هایی هستند، به محض مشاهده طناب رنگین، آنچه قبلاً آماده کرده، در گوشه شال می‌ریزند و گره‌ای بر آن زده، با یک تکان ملایم، صاحب شال را آگاه می‌سازند که هدیه سوری آماده‌است. آنگاه شال‌انداز شال را بالا می‌کشد. آنچه در شال است هم هدیه چهارشنبه سوری است و هم فال. اگر هدیه نان باشد آن نشانه نعمت است، اگر شیرینی نشانه شیرین کامی و شادمانی، انار نشانه کسرت اولاد در آینده و گردو نشان طول عمر، بادام و فندق نشانه استقامت و بردباری در برابر دشواری‌ها، کشمش نشانه پرآبی و پربارانی سال نو و اگر سکه نقره باشد نشانه سپیدبختی است.
چهارشنبه سوری در شهرهای گوناگون:
شیراز:
افروختن آتش در معابر و خانه‌ها، فالگوشی، اسپند دود کردن، نمک گرد سر گرداندن. در موقع اسفند دودکردن و نمک گردانیدن، وردهای مخصوصی وجود دارد که زنان می‌خوانند. در گذشته قلمرو چهارشنبه سوری در شیراز صحن بقعه شاه چراغ بوده و در آنجا نیز توپ کهنه‌ای است که مانند توپ مروارید تهران زنان از آن حاجت می‌خواهند.
اصفهان:
افروختن آتش در معابر، کوزه‌شکستن، فالگوشی، گره‌گشایی و غیره کاملاً متداول است و تمام آن آدابی که در تهران معمول است در اصفهان نیز رواج دارد. شکوه شب چهارشنبه‌سوری در اصفهان از تمام شهرهای ایران بیشتر است.
تبریز:
آتش‌بازی و گره‌گشایی از قدیم معمول بوده‌است. آتش‌افروختن در این اواخر متداول شده‌است.در گذشته به جای آتش‌افروختن و پریدن از روی آن صبح روز چهارشنبه کودکان و جوانان از روی آب روان پریده و جمله « آتيل ماتيل چرشنبه بختيم آچيل چرشنبه» را میگفتند.آجیل و میوه خشک خوردن از ضروریات است و ترک نمی‌شود اگر دوست یا مهمان و تازه‌واردی داشته باشند باید حتماً شب چهارشنبه‌سوری خوانچه‌ای از آجیل خام و میوه خشک برای او بفرستند. در تبریز آب‌پاشی از بام خانه‌ها بر سر عابرین نیز رایج است که از آداب دوران ساسانیان بوده و هنوز در میان ارمنیان و زردشتیان ایران معمول است که در یکی از جشن‌های خود بر یکدیگر آب می‌ریزند.
منابع:
- رضی، هاشم. «بخش ششم: جشن سوری-چهارشنبه‌سوری». گاه‌شماری و جشن‌های ایرانی باستان. چاپ سوم، تهران
- مصطفوی، آناهیتا (۱۳۷۰)، "چهارشنبه سوری"، ایران شناسی، سال اول شماره ۳و ۴ اسفند ۱۳۷۰، فروردین ۱۳۷۱، صفحه ۴-۸
- گیگا دانلود فارسی
بد نيست تاريخچه اي هم از اين مراسم بدونيد !
چهارشنبه سوری نام جشنی است که تغییر یافته مراسم باستانی پنج روز آخر سال به نام پنجه دزدیده یا اندرگاه است. این جشن برگرفته از آیین زرتشتی است که ایرانیان از ۱۷۰۰ سال پیش از میلاد تاکنون در پنج روز آخر هر سال، آن را با برافروختن آتش و جشن و شادی در کنار آن برگزار می‌کنند.
در گاه‌شماری زرتشتی یک سال شامل ۳۶۵ روز یا ۱۲ ماه است که هر کدام دقیقاً ۳۰ روز بوده و ۵ روز انتهایی سال جدا از ماه‌ها به‌حساب می‌آمده و «پنجه» نامیده‌می‌شود که البته در هر ۴ سال یک بار ۶ روز می‌شود. در این گاه‌شمار روزی به عنوان چهارشنبه و به طورکلی ۷ روز هفته وجود ندارد بلکه ۳۰ روز ماه و ۵ روز انتهای سال هرکدام با نام خاصی نام‌گذاری می‌شود. ایرانیان قبل حمله تازیان این ۵ روز آخر سال را با روشن کردن آتش جشن می‌گرفتند و بر این اعتقاد بودند که در این ۵ روز ارواح درگذشتگان به زمین سفر می‌کنند و با همراه خانواده‌هایشان و برای آنها برکت، دوستی و پاکی در سال آینده طلب خواهندکرد ولی بعد از حمله تازیان به دلیل مخالفت‌های آن روزگار در برپایی این مراسم ایرانیان روز چهارشنبه را که نزد اعراب نحس بوده را انتخاب کردند و آتش افروزی در این روز را با نحسی آن روز توجیه کردند.
در شاهنامه فردوسی اشاره‌هایی درباره بزم چهارشنبه‌ای در نزدیکی نوروز وجود دارد که نشان دهنده کهن بودن این جشن است. مراسم سنتی مربوط به این جشن ملی، از دیرباز در فرهنگ سنتی مردمان ایران زنده نگاه داشته شده‌است.
واژه «چهارشنبه‌سوری» از دو واژه چهارشنبه که نام یکی از روزهای هفته‌است و سوری که به معنی سرخ است ساخته شده‌است. آتش بزرگی تا صبح زود و برآمدن خورشید روشن نگه داشته می‌شود که این آتش معمولا در بعد از ظهر زمانی که مردم آتش روشن می‌کنند و از آن می‌پرند آغاز می‌شود و در زمان پریدن می‌خوانند: «زردی من از تو، سرخی تو از من» در واقع این جمله نشانگر یک تطهیر و پاک‌سازی مذهبی است که واژه «سوری» به معنی «سرخ» به آن اشاره دارد.
به بیان دیگر شما خواهان آن هستید که آتش تمام رنگ پریدیگی و زردی، بیماری و مشکلات شما را بگیرد و بجای آن سرخی و گرمی و نیرو به شما بدهد. چهارشنبه‌سوری جشنی نیست که وابسته به دین افراد باشد و در میان پارسیان یهودی و مسلمان، ارمنیها، ترکها، کردها و زرتشتیها رواج دارد. در حقیقت این جشن و نقش بارز آتش در آن به علت احترام گذاشتن به دین زرتشتی است.
امروزه در شهرهای سراسر جهان که جمعیت ایرانیان در آنها زیاد است، آتش‌بازی و انفجار ترقه‌ها و فشفشه‌ها نیز متداول است. در سال‌های اخیر، رسانه‌های ایران توجه بیشتری به خطرات احتمالی ناشی از این مواد نشان می‌دهند.
البته مراسمی که امروزه برپا می‌شود به طوری کلی متفاوت با آن روزگار است چون از نظر زرتشتیان آتش نماد مقدسی است و پریدن از روی آن به نوعی بی‌احترامی به آن نماد تلقی می‌شود. جشن آتش در واقع پیش درآمد جشن نوروز است که نوید دهنده رسیدن بهار و تازه شدن طبیعت است.
تاریخچه باستانی:
جشن «سور» از گذشته بسیار دور در ایران مرسوم بوده‌است که جشنی ملی و مردمی است و «چهارشنبه سوری» نام گرفته‌است که طلایه‌دار نوروز است.
جشن سوری در ایران قدیم در یکی از ۵ روز آخر اسفندماه بر پا می‌گشت، چرا که ایرانیان شنبه و آدینه نداشتند و ماه را به هفته‌ها تقسیم نمی‌کردند؛ بلکه قبل از ورود اسلام به ایران هر سال ۱۲ ماه، و هر ماه ۳۰ روز بود که هر کدام از این ۳۰ روز نام مشخصی داشته‌است که به‌نام یکی از فرشتگان خوانده می‌شد. چون هرمزد روز، بهمن روز، اردی بهشت روز و غیره که پس از ورود اسلام به ایران تقسیمات هفته نیز به آن افزوده شد.
در ایران باستان در پایان هر ماه جشن و پایکوبی با نام سور مرسوم بوده‌است و از سوی دیگر چهارشنبه نزد اعراب «یوم الارباع» خوانده می‌شد و از روزهای شوم و نحس بشمار می‌رفت و بر این باور بودند که روزهای نحس و شوم را باید با عیش و شادمانی گذراند تا شیاطین و اجنه فرصت رخنه در وجود آدمیان را نیابند. بدین ترتیب ایرانیان آخرین جشن آتش خود را به آخرین چهارشنبه سال انداختند و در آن به شادمانی و پایکوبی پرداختند تا هم چشن ملی خود را حفظ کنند و هم بهانه بدست دیگران ندهند و بدین ترتیب چشن سوری از حادثه روزگار مصون ماند و برای ایرانیان تا به امروز باقی ماند.
مختار ثقفی برای خونخواهی از عاملین واقعه کربلا، در شهر کوفه که بیشتر آنان ایرانی بوده‌اند از این فرصت سود برد و در زمان همین جشن که مصادف با چهارشنبه بود بسیاری از آنان را قصاص کرد.
برخی آیین‌های سوری:
سال نو - کوزه نو: ایرانیان در شب چهارشنبه سوری کوزه‌های سفالی کهنه را بالای بام خانه برده، به‌زیر افکنده و آنها را می‌شکستند و کوزهٔ نویی را جایگزین می‌ساختند. که این رسم اکنون نیز در برخی از مناطق ایران معمول است و بر این باورند که در طول سال بلاها و قضاهای بد در کوزه متراکم می‌گردد که با شکستن کوزه، آن بلاها دور خواهد شد.
آجیل مشگل‌گشای، چهارشنبه سوری : در گذشته پس ار پایان آتش‌افروزی، اهل خانه و خویشاوندان گرد هم می‌آمدند و آخرین دانه‌های نباتی مانند: تخم هندوانه، تخم کدو، پسته، فندق، بادام، نخود، تخم خربزه، گندم و شاهدانه را که از ذخیره زمستان باقی مانده بود، روی آتش مقدس بو داده و با نمک تبرک میکردند و می‌خوردند. آنان بر این باور بودند که هر کس از این معجون بخورد، نسبت به افراد دیگر مهربان‌تر می‌گردد و کینه و رشک از وی دور می‌گردد. امروزه اصطلاح نمک‌گیرشدن و نان و نمک کسی را خوردن و در حق وی خیانت نورزیدن، از همین باور سرچشمه گرفته‌است.
فالگوشی و گره‌گشایی : یکی از رسم‌های چهارشنبه‌سوری است که در آن دختران جوان نیت می‌کنند، پشت دیواری می‌ایستند و به سخن رهگذران گوش فرامی‌دهند و سپس با تفسیر این سخنان پاسخ نیت خود را می‌گیرند.
قاشق‌زنی : در این رسم دختران و پسران جوان، چادری بر سر و روی خود می‌کشند تا شناخته نشوند و به در خانهٔ دوستان و همسایگان خود می‌روند. صاحبخانه از صدای قاشق‌هایی که به کاسه‌ها می‌خورد به در خانه آمده و به کاسه‌های آنان آجیل چهارشنبه‌سوری، شیرینی، شکلات، نقل و پول می‌ریزد. دختران نیز امیدوارند زودتر به خانه بخت بروند.
شال انداختن : شال‌اندازی از دیگر مراسم شب سوری است که تاکنون اعتبار خود را در شهرها و روستاهای همدان و زنجان حفظ کرده‌است. پس از خاموشی آتش و کوزه‌شکستن و فالگوشی و گره‌گشایی و قاشق‌زنی جوانان نوبت به شال‌اندازی می‌رسد. جوانان چندین دستمال حریر و ابریشمی را به یکدیگر گره زده، از آن طنابی رنگین به بلندی سه متر می‌ساختند. آنگاه از راه پلکان خانه‌ها یا از روی دیوار، آنرا از روزنه دودکش وارد منزل می‌کنند و یک سر آن را خود در بالای بام در دست می‌گرفتند، آنگاه با چند سرفه بلند صاحبخانه را متوجه ورودشان می‌سازند.
صاحبخانه که منتظر آویختن چنین شال‌هایی هستند، به محض مشاهده طناب رنگین، آنچه قبلاً آماده کرده، در گوشه شال می‌ریزند و گره‌ای بر آن زده، با یک تکان ملایم، صاحب شال را آگاه می‌سازند که هدیه سوری آماده‌است. آنگاه شال‌انداز شال را بالا می‌کشد. آنچه در شال است هم هدیه چهارشنبه سوری است و هم فال. اگر هدیه نان باشد آن نشانه نعمت است، اگر شیرینی نشانه شیرین کامی و شادمانی، انار نشانه کسرت اولاد در آینده و گردو نشان طول عمر، بادام و فندق نشانه استقامت و بردباری در برابر دشواری‌ها، کشمش نشانه پرآبی و پربارانی سال نو و اگر سکه نقره باشد نشانه سپیدبختی است.
چهارشنبه سوری در شهرهای گوناگون:
شیراز:
افروختن آتش در معابر و خانه‌ها، فالگوشی، اسپند دود کردن، نمک گرد سر گرداندن. در موقع اسفند دودکردن و نمک گردانیدن، وردهای مخصوصی وجود دارد که زنان می‌خوانند. در گذشته قلمرو چهارشنبه سوری در شیراز صحن بقعه شاه چراغ بوده و در آنجا نیز توپ کهنه‌ای است که مانند توپ مروارید تهران زنان از آن حاجت می‌خواهند.
اصفهان:
افروختن آتش در معابر، کوزه‌شکستن، فالگوشی، گره‌گشایی و غیره کاملاً متداول است و تمام آن آدابی که در تهران معمول است در اصفهان نیز رواج دارد. شکوه شب چهارشنبه‌سوری در اصفهان از تمام شهرهای ایران بیشتر است.
تبریز:
آتش‌بازی و گره‌گشایی از قدیم معمول بوده‌است. آتش‌افروختن در این اواخر متداول شده‌است.در گذشته به جای آتش‌افروختن و پریدن از روی آن صبح روز چهارشنبه کودکان و جوانان از روی آب روان پریده و جمله « آتيل ماتيل چرشنبه بختيم آچيل چرشنبه» را میگفتند.آجیل و میوه خشک خوردن از ضروریات است و ترک نمی‌شود اگر دوست یا مهمان و تازه‌واردی داشته باشند باید حتماً شب چهارشنبه‌سوری خوانچه‌ای از آجیل خام و میوه خشک برای او بفرستند. در تبریز آب‌پاشی از بام خانه‌ها بر سر عابرین نیز رایج است که از آداب دوران ساسانیان بوده و هنوز در میان ارمنیان و زردشتیان ایران معمول است که در یکی از جشن‌های خود بر یکدیگر آب می‌ریزند.
منابع:
- رضی، هاشم. «بخش ششم: جشن سوری-چهارشنبه‌سوری». گاه‌شماری و جشن‌های ایرانی باستان. چاپ سوم، تهران
- مصطفوی، آناهیتا (۱۳۷۰)، "چهارشنبه سوری"، ایران شناسی، سال اول شماره ۳و ۴ اسفند ۱۳۷۰، فروردین ۱۳۷۱، صفحه ۴-۸
- گیگا دانلود فارسی
نوستراداموس
۱۴:۰۲ - ۱۳۸۹/۱۲/۲۴
. پیامبر اسلام خود آیین های ایرانی را تایید کردند . پس ما مانعی در اجرای صحیح ، تاکید می کنم اجرای صحیح ان ها نمی بینیم ...
لطفا در مورد چرایی های این سنت نیکو بیشتر جست و جو کنید
با سپاس
لطفا در مورد چرایی های این سنت نیکو بیشتر جست و جو کنید
با سپاس
kni
۱۴:۱۴ - ۱۳۸۹/۱۲/۲۴
vbn
۰۲:۴۲ - ۱۳۸۹/۱۲/۲۵
اگر وندیداد بخوانید به یک نتیجه میرسید که مجوسیان و آتش پرستان با دخالت در طبیعت تنها به خود صدمه میزدند فقط یک مثال برای ذکر موضوع میزنم
مثل خراب کردن قبور مردگان غیر مزدایی و رها کردن مردگان خود در دل کوه و شیوع بیماری های عفونی
حال با این کارها تنها آتش پرستان رو خوشحال میکنید و البته گور کنها رو
مثل خراب کردن قبور مردگان غیر مزدایی و رها کردن مردگان خود در دل کوه و شیوع بیماری های عفونی
حال با این کارها تنها آتش پرستان رو خوشحال میکنید و البته گور کنها رو
GSniper
۰۹:۳۷ - ۱۳۸۹/۱۲/۲۵
ببينيد عزيزان سنت چهارشنبه سوري اين زمان حال يك خرافه است ميدونيد چرا چونكه قبلا ايرانيان زرتشت مي آمدند آتش مي پرستيد و ايرانيان آن زمان آتش كوچكي درست مي كردند و از روي آن مي پريدند و بعد چند دقيقه آتش را خاموش مي كردند اما الان چي با لاستيك خيابان ها را آتش مي زند به ناموس مردم متعرض مي شوند و خلاصه هر كاري كه از دستشون بر بياد انجام مي دهند
mahdi
۰۴:۳۶ - ۱۳۸۹/۱۲/۲۷
کی گفته زرتشتی ها یا ایرانی ها آتش می پرستیدند؟ زرتشتی ها خدا رو می پرستیدند اطلاعات ندارید چرا حرف الکی می زنید؟ زرتشتی ها خدا رو می پرستیدند و آتشو نمادی از قدرت خدا بر روی زمین می دونستن
نوچ نوچ
۱۵:۳۹ - ۱۳۸۹/۱۲/۲۹
واقعا که....زرتشتی ها خداوند یگانه رو میپرستیدند
و اتش نمادی از قدرت و پاکی خداوند است....متاسفم که با حرف یک عده عرب زده از ایین و سنت هایه دیرینمون بد میگین!
و اتش نمادی از قدرت و پاکی خداوند است....متاسفم که با حرف یک عده عرب زده از ایین و سنت هایه دیرینمون بد میگین!
محمد اسماعیل آرامش
۲۳:۰۹ - ۱۳۹۰/۰۱/۰۴
کاملا با نظر مهدی موافقم. دقیقا مثل خاک که ما مسلمانان روش سجده می کنیم و می بوسیمش یا کعبه که بهش دست می کشیم. آتش هم فقط نماد قدرت خدا بوده.
جلال
۰۱:۲۳ - ۱۳۹۱/۱۲/۲۹
خودتون رو گول نزنید لطفا، نشانه های قدرت خدا همه جا هست و نیازی به نماد و سمبل نداره
محسن
۱۰:۱۴ - ۱۳۸۹/۱۲/۲۷
با سلام!
در زمان زرتشت آتش نشانه پاکی بوده! اجداد ما 3200 سال پیش فهمیده بودند که خداوند یکتا و غیر قابل دیدن هست، بنابراین آتش رو نمیپرستیدند. بهi خاطر اینکه آتش نماد پاکی بوده بیشتر جاها ازش استفاده میکردند. آتش یه جورایی نماد عروج موقع عبادت خدا هم بوده!
.
این سنت هیچ مشکلی نداره، لطفاً بی خودی حرف نسازید!
متاسفانه داریم با دستای خودمون، خودمون رو نابود میکنیم!
عرب گرا شدیم!
در زمان زرتشت آتش نشانه پاکی بوده! اجداد ما 3200 سال پیش فهمیده بودند که خداوند یکتا و غیر قابل دیدن هست، بنابراین آتش رو نمیپرستیدند. بهi خاطر اینکه آتش نماد پاکی بوده بیشتر جاها ازش استفاده میکردند. آتش یه جورایی نماد عروج موقع عبادت خدا هم بوده!
.
این سنت هیچ مشکلی نداره، لطفاً بی خودی حرف نسازید!
متاسفانه داریم با دستای خودمون، خودمون رو نابود میکنیم!
عرب گرا شدیم!
اهورا
۱۸:۳۳ - ۱۳۸۹/۱۲/۲۹
صد در صد با نظر این حضرتعالی مخالفم این یک سنت بسیار قدیمی و بار ها و بارها قبل از اسلام می باشد اگر این کارها مشکلی دارد رهبر معظم نظر دهند ما گوش شنوا داریم .
مهدی
۱۲:۰۰ - ۱۳۹۰/۰۱/۰۳
Lمحمد اسماعیل آرامش
۲۳:۰۶ - ۱۳۹۰/۰۱/۰۴
در سال های اخیر، در شب نیمه شعبان که مصادف با میلاد اما زمان (عج) هست هم هر گونه فساد و فسق و گناهی در خیابان های شهر, اعم از چشم چرانی و همین آتش افروزی های و ترقه ها و مزاحمت ها و موسیقی های حرام و رقص و ... می شود. آیا به خاطر این مسئله باید این شب را از میان جشن هایمان حذف کنیم؟ کمی فکر کنید و به گذشته و فرهنگ خودتان توجه کنید، هر آنچه امروزه در شب چهارشنبه سوری اتفاق می افتد و مزاحمت ها و... مسائلی هست که باید سعی در حذفشان کنیم نه آنکه اصل سنت چهارشنبه سوری را که بسیار سنت زیبایی است و آن پریدن از آتش و شادی و هدیه دادن و هدیه گرفتن و ... است را تخریب نماییم.
مازیار
۱۳:۱۱ - ۱۳۹۰/۱۲/۲۱
سالي
۰۹:۵۷ - ۱۳۹۰/۱۲/۲۴