باید مصداق های این سوء ظن های احمقانه را پیدا کرد و قبل از این که ذخیره‌های استراتژیک نظام و امثال "کیان"، پیاده به کارزار بروند و شهید شوند، "امید" دشمن را ناامید کرد.
گرداب- مطلب ارسالی وبلاگ گامی به سوی بصیرت- خلاصه‌ای از قسمت اخیر مختارنامه، دلیران ایران:پرده 1) سپاه "مختار سقفی" و "عبدالله بن زبیر" در نزدیکی یکدیگر اردو زده و در حال آماده شدن برای پیکار هستند. شمار سپاهیان "زبیر" حدود دو برابر سپاهیان "مختار" است، اما انگیزه بالای علویان در خونخواهی سیدالشهدا علیه السلام قدرتی صد چندان به آنها داده و رعب و وحشتی عجیب را در دل زبیریان انداخته است.
پرده 2) زبیریان که امید چندانی به پیروزی در جنگ تن به تن ندارند، برای تضعیف روحیه سپاهیان مختار و ایجاد تفرقه بین آنها، به حیله های فردی به نام "محلّب" دل بسته اند و قدرت و زیرکی او در "جنگ روانی علیه دشمن" را به تیرهای نامرئی تشبیه می کنند. "محلّب" چندین بار تلاش می کند تا بین "عرب" و "عجم" در سپاه مختار بدبینی ایجاد کرده و آنها را درگیر جنگ بین خود کند، اما تدبیر "کیسان ابو عمره" که یکی از سرداران ایرانی سپاه علویان است مانع موفقیت "محلّب" در این حربه می شود.
عدم موفقیت "محلّب" در دو – سه ترفند اول خود، فرمانده آنها یعنی "مصعب بن عبدالله" را به خشم آورده است. هر یک از سرداران لشکر زبیری راه حلی برای ادامه جنگ پیشنهاد می دهد.
پرده 3) درست در شرایطی که همه افراد از ترفندها و حیله های "محلّب" ناامید شده بودند، نکته مهم ماجرا رقم می خورد. "محلّب" جمله ای می گوید که بسیار جای تأمل دارد. او با اعتماد به نفس خاصی می گوید: «من هنوز به "بن وهب" امیدوارم.» یعنی شخصی به نام "بن وهب" در سپاه مختار هست که دشمن برای اجرای مقاصد پلید خود به او "امیدوار" است!
پرده 4) "بن وهب" که یار دیرین فرمانده فعلی سپاه مختار است، به نیت خیر "کیسان ابو عمره" در بیعت با مختار شک می کند و از فرمانده می خواهد تا برای اطمینان از نیت "کیان"، او را با روش خاصی آزمایش کند. بدین ترتیب که از او بخواهد پیاده به مصاف دشمن برود. اگر "کیان" اطاعت کرد، نیتش خیر است وگرنه قصد خرابکاری دارد!!!
پرده 5) فرمانده از «کیان» می خواهد که پیاده به میدان برود. «کیان» هم علیرغم تشخیص خود، از فرمانده اطاعت می کند و طبیعتاً در کارزار با دشمن شکست خورده و شهید می شود. فرمانده سپاه مختار پس از شهادت «کیان» اعتراف می کند که در این مورد اشتباه کرده و به دلیل «یک سوء ظن احمقانه» و با تصمیمی اشتباه، «کیان» که یکی از بهترین سرداران سپاه بوده است را به کام مرگ فرستاده و این ذخیره استراتژیک قیام را نابود کرده است.
پرده 6) قرن ها از قصه "محلّب" و "بن وهب" و "کیسان ابو عمره" می گذرد. کشور "کیان" یعنی ایران، می شود مرکز اصلی شیعیان جهان. دشمنان علویان هنوز هم برای مقابله با ما از حیله و نیرنگ استفاده می کنند و به برخی از "بن وهب" های ما امیدوارند.
باید مواظب "امیدواری" دشمن بود. باید بر "سوء ظن های احمقانه" و "وسوسه های شیطانی" غلبه کرد.
باید مصداق های این سوء ظن های احمقانه را پیدا کرد و قبل از این که ذخیره‌های استراتژیک نظام و امثال "کیان"، پیاده به کارزار بروند و شهید شوند، "امید" دشمن را ناامید کرد.
پرده 7) امروز – بحمدالله – دولتی بر سر کار است که همواره مورد تأیید و حمایت همه جانبه نایب امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف بوده و ایشان بارها و بارها نهادهای مختلف نظام را به همراهی و رفق و همسازی با قوه مجریه دعوت فرموده اند.
حتی بعد از ماجرای استعفای وزیر اطلاعات هم ایشان اینگونه مسائل را تشریح فرمودند: «این مسئله مهمى نیست، نظائرش هم اتفاق مى‌افتد؛ اما مخالفین، دشمنان بیرونى، تریبون‌دارهاى بین‌المللى، بوقهاى تبلیغاتى، از همین مسئله استفاده میکنند براى اینکه فضاى تبلیغاتى را شلوغ کنند.»
اخیراً هم در دیدار با نمایندگان مجلس، ایشان تأکید مجددی بر حمایت از دولت فرمودند: «امروز مسئولین دارند تلاش میکنند، کار میکنند. نگوئید فلان ضعف و فلان ضعف وجود دارد. بنده به ضعفها آگاهم. شاید بنده بعضى از ضعفها را هم بدانم که خیلى‌هاى دیگر ندانند. با وجود این ضعفها، آن چیزى که امروز در قوه مجریه وجود دارد، یک شاکله خوب و مطلوب است.»
با وجود چنین دیدگاهی از سوی امام خامنه‌ای حفظه الله نسبت به قوه مجریه، جالب است که مدعیان ولایت مداری، "شاکله خوب و مطلوب" قوه مجریه را که برنمی تابند هیچ! رئیس قوه مجریه و اطرافیان او را به هزار و یک اتهام ثابت نشده، مجرم می دانند و عملاً با دریغ کردن حمایت ها و هم افزایی های مد نظر رهبری عزیز از رئیس جمهور، او را "پیاده" به مصاف دشمنان و سختی های مملکت داری می فرستند.
ناگفته پیداست که هیچ کس منکر لزوم مقابله با انحراف نیست، اما در شرایطی که ولی فقیه زمان، نه چند سال پیش، بلکه همین امروز و با همه نقایص و انحرافات موجود، شاکله دولت را خوب و مطلوب می دانند، عده ای که "مرجع امید" دشمنان شده اند و هر روز حرف ها و تحلیل هایشان در رسانه های دشمنان با ذوق و شوق منتشر می شود، اصرار دارند که به انحاء مختلف بر طبل انحراف دولت بکوبند و مانع پیشرفت های آن شوند.
هیچ انسان با انصافی در این مملکت نمی تواند منکر حجم عظیم دستاوردها و خدمات دولت های نهم و دهم شود. پیشرفت هایی که در این دو دولت حاصل شد، اگر قرار بود با روال دولت های قبلی به دست آید، باید دهه ها یا شاید قرن ها انتظار آن را می کشیدیم.
حیف است دولتی را که همه توان خود را برای ساختن کشور خرج کرده، در سال های آخر کارش بدنام کنیم و کار را به جایی برسانیم که نامزدهای بعدی انتخابات های ریاست جمهوری جرأت ادامه راه چنین دولتی را نداشته باشند.
آقایان اگر نقایص و انحرافاتی در این دولت می بینند، بهتر است خود را آماده کنند تا در دوره های بعدی ریاست جمهوری، دولتی تشکیل دهند که از همه نکات مثبت این دولت برخوردار باشد و از نقایص و انحرافات این دولت نیز به دور باشد. آن وقت ببینند که آیا امت اسلامی و امام امت، بیش از امروز از دولت حمایت خواهد کرد یا نه.