غرب با سیاست‌های ضدایرانی، خود را نابود می‌کند

از نقطه‌نظری متعادل‌تر و بلندمدت‌تر از آنچه بیشتر روزنامه‌نگاران غربی در نظر می‌گیرند، در مورد مقاصد و تمایلات امروزی جمهوری اسلامی ایران چه می‌توان گفت؟ آیا این کشور در حقیقت ملتی با تمایلات انتحاری است که متعهد است جنگ و تخریبی تمام عیار به راه بیاندازد که زمین تا کنون به خود ندیده است؟

چند حقیقت مهم در این مورد واضح است. از این امر می‌توان چند نتیجه نیز در مورد سیاست خارجی گرفت.
ایران کشوری است که همیشه به شدت مستقل بوده است. تمام کشورهای خاورمیانه نیز در دوره‌ای طولانی از تاریخ خود تحت سلطه قدرت‌های خارجی بزرگ بوده‌اند. خود ایران در زمان حکومت کوروش کبیر تبدیل به قدرتی غالب شد. این امپراتوری به شکلی خارق‌العاده به خاطر رفتار عادلانه و عطوفت با مردم در زمان حکومت کوروش و جانشینانش، از جمله عبریان اسرائیل باستان، شناخته شده است.

 

ایران قدیم اگرچه در زمان کوروش و جانشینانش در حدود بیست و پنج قرن پیش، به کرات به کانونی برای جنگ تبدیل شده بود، اما هرگز به کشوری حمله نکرده و کشوری را اشغال نکرد. مردم ایران انعطاف‌پذیری زیادی در مقابله با دیکتاتورها و رهایی از دست آن‌ها از خود نشان داده‌اند، که این ویژگی در جنگ شدید دهه 80 با صدام حسین، هنوز هم به چشم می‌خورد.، اما هیچ چیز در تاریخ ایران نیست که نشان دهنده گرایش این ملت به خودکشی باشد.ایران فرهیخته‌ترین کشور مسلمان در منطقه است.

 

ایران طولانی‌ترین پیشینه تاریخی را در میان کشورها دارد و در بیشتر این دوران کشوری متحد و مستقل بوده است. برخلاف چندین دوره طولانی ظلم و خفقان در گذشته و حال، ایران در طول چند دوره که علم، آموزش، شکوفایی اقتصادی و صلح به این کشور آمد، به اوج رسیده است. ایرانیان مردمی هستند که به گذشته خود و همچنین به جایگاه بی‌همتای خود در اسلام مفتخر هستند. ایرانیان در آرزوی صلح و آزادی هستند که بقیه مردم دنیا از آن برخوردارند. اما آنان در حفظ استقلال و بیزاری از تسلط قدرت‌های بیگانه بسیار جدی و مصمم هستند.

 

مشخص است که بزرگ‌ترین آرزوی ایران و ایرانیان و همچنین دشمنان این کشور، بازگشت به دوره انسانیت کوروش است. قدم گذاشتن در این مسیر مستلزم کاربرد اسلام شیعی در شکل رئوف و شکیبای خود است. همچنین به نظر می‌رسد این امر نیازمند ایرانی باشد که در مقابل تهدیدها و حملات خارجی به شکلی یکپارچه عمل کند.

این‌ها اهدافی است که کشورهای پیشرفته‌تر و دموکراتیک‌تر باید به بهترین شکل ایران را برای رسیدن به آن رهبری کنند. ابزارهای لازم برای این کار شامل دیپلماسی، اقتصاد، امضاء معاهدات، تبادل دانشجو و، مهم‌تر از همه، سمبلی از صلح و آزادی برای آرزوی رسیدن به آن است. آنچه از تاریخ بر می‌آید، این روش‌ها باید در ایران بیشتر از هر منطقه دیگری در خاور میانه جواب دهد.

 

اما امروزه سیاست غرب، پلید نشان دادن، تحریم و تهدید کشورهای اسلامی است، همانطور که چند کشور مدرن نیز به این کار وادار شده‌اند. ایران متهم به تجاوز و شروع جنگ شده است. اما این آمریکا، و برخی موارد ناتو، است که پس از جنگ جهانی دوم به کشورهایی مانند کره، ویتنام، گرنادا، ال‌سالوادر، پاناما، بوسنی، صربستان، عراق، افغانستان و یمن حمله کرده است. آمریکا از سال 1941 مورد حمله هیچ کشور خارجی قرار نگرفته است.

 

این سیاست‌های غرب، به خصوص در قبال کشور پرافتخاری مانند ایران، به نظر نابود کردن خود است. مردم آمریکا در صورت جنگ با ایران چه عکس‌العملی خواهند داشت؟ در دوران گذشته، آیا متجاوزان خارجی از جنگ علیه آمریکا و مردمانش احساس امنیت ملی بیشتری می‌کردند؟ یا در عوض ملت‌های متجاوز خود را در یک درگیری مرگبار بدون پایان و دچار شکستی سخت در سرزمین بیگانه با قاتلانی مجنون خواهند یافت؟ انتخاب عاقلانه توسل به سیاست‌هایی است که باعث گسترش صلح، مقاومت، اقتصاد و دیپلماسی می‌شوند: همان سیاست خارجی که این کشور را بنیان گذاشت و به خوبی برای مدتی طولانی در خدمت آن بود.

 

منبع: فارس