هزینه‌ای که از ما خواسته می‌شود تا برای متصل بودن به اینترنت بپردازیم چیزی نیست جز حریم خصوصی‌مان. امروزه اغلب ما دوست داریم فکر کنیم فضای اینترنت فضایی خصوصی است، در حالی که این‌طور نیست.
به گزارش گرداب، "گري كواكس" (Gary Kovacs) مديرعامل بنیاد موزيلا طی سخنانی نسبت به نقض حریم خصوصی افراد و جمعآوری پنهانی اطلاعات شخصی‌شان در فضای سایبر اعتراض کرد.وی در این باره گفت: «2 میلیارد و 500 میلیون نفر در سراسر جهان از طریق اینترنت به یکدیگر متصل شده‌اند و در هر زمان، حداقل 30 درصد از این افراد آن‌لاین هستند؛ می‌توانند بیاموزند، محتوا تولید کنند و آن را به اشتراک بگذارند، این مسئله مرا متعجب می‌کند. میزان زمانی که هر یک از ما صرف انجام فعالیت در این فضا می‌کند نیز دائما در حال افرایش است. نتایج پژوهشی که به تازگی منتشر شده حاکی از آن است که نسل جدید به تنهایی هر روز بیش از 8 ساعت آن لاین هستند.»
کواکس که پیش از این سابقه سمت‌هاي مديريتي در "ادوب" و "ماكرومديا" را نيز بر عهده داشته است، می‌افزاید: «اما نکته‌ای که باید در نظر گرفته شود آن است که اینترنت همان‌گونه که دریچه‌ای از جهان را به روی یکایک ما گشوده، دریچه از جانب هر یک از ما به سوی جهان نیز هست و هزینه‌ای که به شکل فزایندهای از ما خواسته می‌شود تا برای این متصل بودن بپردازیم چیزی نیست جز حریم خصوصی‌مان. امروزه اغلب ما دوست داریم فکر کنیم فضای اینترنت فضایی خصوصی است، در حالی که این‌طور نیست.»
وی ادامه می‌دهد: «با هر کلیک موس و هر بار لمس کردن صفحه نمایشگر لمسی ما مانند "هانسل و گرتل" خرده نان‌هایی از خودمان به جا می‌گذاریم که شامل اطلاعات شخصی‌مان در هرجایی در دنیای دیجیتال است که به آن وارد می‌شویم. ما تاریخ تولد، محل سکونت، علاقمندی‌ها و تمایلات، روابطمان و اوضاع و سوابق اقتصادی‌مان را به جا می گذاریم و این چرخه همچنان ادامه دارد.»
کواکس تصریح می‌کند: «البته حرف من این نیست که به اشتراک گذاری اطلاعات چیز بدی است. در حقیقت وقتی می‌دانیم که چه اطلاعاتی به اشتراک گذاشته می‌شوند و رضایتمان نسبت به این امر به طور صریح مورد سوال قرار می گیرد، تمایل داریم برخی سایت‌ها درباره عاداتمان چیزهایی بدانند و به عنوان مثال کتاب یا فیلم هایی مناسب با این عادات ما به پیشنهاد دهند. اما مشکل از آن جایی آغاز می‌شود که در این مورد چیزی نمی‌دانیم و در این باره مورد سوال قرار نمی‌گیریم، این پدیده‌ای در فضای اینترنت است که "ردگیری رفتاری" نامیده می‌شود و تجارت بسیار بزرگی به حساب می آید.»
وی ادامه می‌دهد: «در حقیقت صنعت بزرگی حول تعقیب افراد در دنیای دیجیتال شکل گرفته است و پروفایلی را برای هر یک از ما می‌سازد و هنگامی که تمامی این اطلاعات جمع آوری شد، صاحبان این صنعت می‌توانند تقریبا هر کاری را که بخواهند با این اطلاعات انجام دهند؛ این قلمرویی است که امروزه قوانینی اندک و قانون‌گذاران اند‌ک‌تری دارد. به جز موارد اندک و جدید، عرصه حمایت از مصرف کننده کاملا خالی است.»
وی می‌گوید: «به عنوان مثال هنگامی که من ایمیل و یک وبسایت خبری را چک کردم و سری به یک شبکه اجتماعی زدم، به کمک نرم افزاری که این ردگیری ها در فضای مجازی را تشخیص می دهد، متوجه شدم حدود 25 وب سایت مرا ردگیری می‌کنند، در حالی که من تنها به 4 وب سایت مراجعه کرده بودم. اما چرا این وقایع رخ می‌دهد؟ پاسخ ساده است، این کار تجارتی عظیم است. امروزه سود کمپانی های برتر فعال در این عرصه بیش از 39 میلیارد دلار است.»
وی تاکید می‌کند: «این مسئله در مورد کودکان نیز صادق است. به عنوان یک پدر یا مادر تصور کنید در دنیای حقیقی کسی فرزند شما را با یک دوربین و دفتر یادداشت، تعقیب و تمامی حرکات را ثبت و ضبط کند. در این شرایط هیچ کدام از ما نمی‌نشینیم و دست به اقدامی می زنیم. رعایت حریم خصوصی امری اختیاری یا انتخابی نیست و نباید بهایی باشد که ما تنها برای اتصال به اینترنت می‌پردازیم. باید کاری کرد، زیرا صداهای ما و رفتار ما اهمیت دارند.»
وی ادامه می‌دهد: «با هر کلیک موس و هر بار لمس کردن صفحه نمایشگر لمسی ما مانند "هانسل و گرتل" خرده نان‌هایی از خودمان به جا می‌گذاریم که شامل اطلاعات شخصی‌مان در هرجایی در دنیای دیجیتال است که به آن وارد می‌شویم. ما تاریخ تولد، محل سکونت، علاقمندی‌ها و تمایلات، روابطمان و اوضاع و سوابق اقتصادی‌مان را به جا می گذاریم و این چرخه همچنان ادامه دارد.»
کواکس تصریح می‌کند: «البته حرف من این نیست که به اشتراک گذاری اطلاعات چیز بدی است. در حقیقت وقتی می‌دانیم که چه اطلاعاتی به اشتراک گذاشته می‌شوند و رضایتمان نسبت به این امر به طور صریح مورد سوال قرار می گیرد، تمایل داریم برخی سایت‌ها درباره عاداتمان چیزهایی بدانند و به عنوان مثال کتاب یا فیلم هایی مناسب با این عادات ما به پیشنهاد دهند. اما مشکل از آن جایی آغاز می‌شود که در این مورد چیزی نمی‌دانیم و در این باره مورد سوال قرار نمی‌گیریم، این پدیده‌ای در فضای اینترنت است که "ردگیری رفتاری" نامیده می‌شود و تجارت بسیار بزرگی به حساب می آید.»
وی ادامه می‌دهد: «در حقیقت صنعت بزرگی حول تعقیب افراد در دنیای دیجیتال شکل گرفته است و پروفایلی را برای هر یک از ما می‌سازد و هنگامی که تمامی این اطلاعات جمع آوری شد، صاحبان این صنعت می‌توانند تقریبا هر کاری را که بخواهند با این اطلاعات انجام دهند؛ این قلمرویی است که امروزه قوانینی اندک و قانون‌گذاران اند‌ک‌تری دارد. به جز موارد اندک و جدید، عرصه حمایت از مصرف کننده کاملا خالی است.»
وی می‌گوید: «به عنوان مثال هنگامی که من ایمیل و یک وبسایت خبری را چک کردم و سری به یک شبکه اجتماعی زدم، به کمک نرم افزاری که این ردگیری ها در فضای مجازی را تشخیص می دهد، متوجه شدم حدود 25 وب سایت مرا ردگیری می‌کنند، در حالی که من تنها به 4 وب سایت مراجعه کرده بودم. اما چرا این وقایع رخ می‌دهد؟ پاسخ ساده است، این کار تجارتی عظیم است. امروزه سود کمپانی های برتر فعال در این عرصه بیش از 39 میلیارد دلار است.»
وی تاکید می‌کند: «این مسئله در مورد کودکان نیز صادق است. به عنوان یک پدر یا مادر تصور کنید در دنیای حقیقی کسی فرزند شما را با یک دوربین و دفتر یادداشت، تعقیب و تمامی حرکات را ثبت و ضبط کند. در این شرایط هیچ کدام از ما نمی‌نشینیم و دست به اقدامی می زنیم. رعایت حریم خصوصی امری اختیاری یا انتخابی نیست و نباید بهایی باشد که ما تنها برای اتصال به اینترنت می‌پردازیم. باید کاری کرد، زیرا صداهای ما و رفتار ما اهمیت دارند.»