به گزارش گرداب، پژوهشگران دانشگاه ETH زوریخ یک سوئیچ ژنی را توسعه داده‌اند که با استفاده از نور LED سبز ساطع شده توسط ساعت‌های هوشمند تجاری فعالیت می‌کند. معمولا، این چراغ LED سبز برای قابلیت تشخیص ضربان قلب استفاده می‌شود. با این حال، این رویکرد جدید ابداع شده توسط این پژوهشگران می‌تواند برای درمان دیابت در آینده نیز استفاده شود.
ساعت‌های هوشمند فوق‌العاده محبوب هستند، و با توجه به رواج یافتن استفاده از آن‌ها محققان می‌خواهند که از این محبوبیت با استفاده از LEDها برای کنترل ژن‌ها و تغییر رفتار سلول‌ها از طریق پوست استفاده کنند. مارتین فوسنگر رهبر این تیم می‌گوید که هیچ سیستم مولکولی که به طور طبیعی درون سلول‌های انسان وجود داشته باشد به نور سبز واکنش نشان نمی‌دهد، به همین خاطر این تیم ناچار بود تا چیز جدیدی بسازد.
آن‌ها یک سوئیچ مولکولی ساختند که، به محض پیاده‌سازی شدن، توسط نور سبز ساعت هوشمند قابل فعالسازی بود. سوئیچی که آن‌ها ساختند به یک شبکه ژنی لینک شده است که محققان در سلول‌های انسان معرفی کردند. این تیم از سلول‌های HEK ۲۹۳ به عنوان نمونه اولیه استفاده کرد، که گفته می‌شود روش متعارفی است. این سلول قادر است تا انسولین یا مواد دیگر را به محض قرار گرفتن سلول‌ها در معرض نور سبز، بسته به پیکربندیشان، تولید کند. خاموش کردن نور سبز باعث غیرفعال شدن سوئیچ شده و فرایند را متوقف می‌کند.
محققان از نرم‌افزار ساعت هوشمند بدون نیاز به توسعه برنامه‌های اختصاصی برای سیستمشان استفاده کردند. در طی این تست، محققان نور سبز را با استارت کردن اپ فعال روشن کردند. آن‌ها می‌گویند که یک ساعت معمولی راهکاری جامع برای خاموش یا روشن کردن سوئیچ مولکولی فراهم می‌آورد.
خود این سوئیچ مولکولی پیچیده‌تر است؛ در آن یک مجموعه مولکولی که در غشای سلول‌ها گنجانده شده است به یک قطعه متصل‌کننده متصل است، که می‌شود گفت شبیه یک واگن قطار است. وقتی نور سبز تابانده شود، قطعه‌ای که وارد سلول می‌شود جدا می‌شود و به هسته سلول انتقال می‌یابد تا در آنجا یک ژن تولیدکننده انسولین را تحریک کند. وقتی نور سبز خاموش می‌شود، قطعه جداشده مجددا متصل می‌شود در حالی که همتای آن در غشا گنجانده شده است. محققان می‌گویند که بعید است که این تکنولوژی تا حداقل یک دهه دیگر وارد روند‌های بالینی شود، که یکی از دلایل آن نیاز به طی کردن کارآزمایی‌های بالینی است، ولی به هر حال به طور بالقوه می‌تواند پیشرفت مهمی در درمان دیابت باشد.
