لیام تونگ پژوهشگر حوزه فناوری در وب‌سایت ZDnet در گزارشی به این می‌پردازد که چرا خودرو‌های بدون سرنشین یا خودران هنوز نتوانسته‌اند اعتماد عمومی را به دست آورند.
"پایگاه رسانه ای گرداب جهت اطلاع و افزایش دانش و سواد فضای مجازی مخاطبان خود و به ویژه دانشجویان، پژوهشگران و تصمیم گیران، ترجمه هایی در این زمنیه منتشر می‌کند. بدیهی است انتشار این مطالب، لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست."
به گزارش گرداب، دولت بریتانیا می‌گوید وسایل نقلیه‌ی بدون راننده تا سال ۲۰۲۵ در جاده‌های بریتانیا قرار خواهند گرفت و یک بسته‌ی ۱۰۰ میلیون پوندی (حدود ۱۱۹ میلیون دلار) برای تأمین مالی تحقیقات در مورد پیشرفت‌های ایمنی آن در نظر گرفته شده است. برنامه‌های دولت در سال آینده وجود اتومبیل‌ها، واگن‌ها و کامیون‌هایی را با ویژگی‌های خودران در بزرگراه‌ها پیش‌بینی کرده است و با قوانین جدید در حال آماده‌سازی برای امکان عرضه‌ی گسترده‌تر وسایل نقلیه‌ی بدون راننده تا سال ۲۰۲۵ است.
بر اساس اعلامیه وزارت حمل و نقل، این کشور همچنین مشاوره‌ای را در مورد یک پیشنهاد «جاه‌طلبی ایمنی» آغاز کرده است که به نوعی وسیله‌ی نقلیه خودران نیاز دارد که «به اندازه‌ی یک راننده‌ی انسانی شایسته و مراقب ایمنی باشد». دولت امیدوار است قوانین جدیدی را که به بیمه و مسئولیت رسیدگی می‌کند، سریعا دنبال کند تا تولیدکنندگان -و نه رانندگان- مسئول تصادفات وسایل نقلیه در حالت خودران باشند.
با این حال، مرکز اخلاق و نوآوری داده دولت بریتانیا در ارتباط با گزارش نوآوری مسئولانه در وسایل نقلیه خودران، اعلام کرد که راه طولانی و پیچیده‌ای را در پیش رو می‌بیند تا مردم به وسایل نقلیه‌ی خودران و قوانین حاکم بر استفاده از آن‌ها اعتماد کنند. این مرکز هشدار می‌دهد که اگر وسایل نقلیه‌ی بدون راننده به اندازه‌ی کافی ایمن تلقی نشوند، این خطر وجود دارد که مردم این فناوری را به طور کلی طرد کنند.
این مرکز در گزارش خود می‌گوید: «پیشرفت‌های متوسط در ایمنی جاده‌ها، حتی اگر بتوان آن را به وضوح نشان داد و همچنین قلمداد کردن شرکت‌های فناوری نه رانندگان انسانی به عنوان مقصران تصادفات، از عهده‌ی جلب اعتماد عمومی برنمی‌آید».
برای این که عموم مردم وسایل نقلیه‌ی خودران را معادل قطار یا هواپیما ببینند، انتظار بهبود ۱۰۰ برابری ایمنی متوسط را نسبت به وسایل نقلیه‌ی دستی دارند. پروفسور جک استیلگو از دانشگاه کالج لندن، به بی بی سی گفت که تعیین میزان ایمنی خودرو‌های بدون راننده باید یک تصمیم دموکراتیک باشد. خودرو‌های بدون راننده باید به وضوح شناسایی شوند تا مردم بدانند با چه «عامل‌هایی» در یک جاده‌ی مشترک عبور و مرور می‌کنند. همچنین این نگرانی وجود دارد که فناوری فشاری برای تغییر جاده‌ها و قوانین جاده‌ای ایجاد کند تا مناسب خودرو‌های بدون راننده باشد.
محققان برای جلب اعتماد عمومی قوانینی را توصیه می‌کنند که سازندگان فناوری را ملزم می‌کند شرایطی را که تحت آن وسایل نقلیه خودران می‌تواند کار کند، مانند انواع جاده، مکان‌ها، آب و هوا و رفتار سایر کاربران جاده توضیح دهند. برای کاهش مسئولیت، شرکت‌های فناوری انگیزه دارند که دامنه‌ی طراحی عملیاتی وسایل نقلیه خودران را با اشاره به شرایط عملیاتی که در آن سیستم اتوماسیون رانندگی به طور خاص برای عملکرد طراحی شده است، تعریف کنند. همچنین توصیه می‌شود که با افراد معلول نیز مشورت شود تا از فراگیر بودن مقررات اطمینان حاصل شود.
گفت‌وگوی مداوم و تحقیقات اجتماعی برای تعمیق درک دیدگاه‌های عمومی در مورد مسئولیت، برچسب‌گذاری، قابلیت توضیح تصمیمات اتخاذ شده به وسیله‌ی وسایل خودران و تغییرات زیرساختی احتمالی با گسترش و توسعه‌ی سیستم‌های خودران ضروری است.
پاسخ به این سؤالات بر ایمنی (زیرساخت‌ها)، مقبولیت خودران‌ها (برچسب‌گذاری، توضیح‌پذیری) و مسئولیت‌پذیری و الزام به ارائه‌ی پاداش (قابل اطمینان بودن) تأثیر می‌گذارد. دولت تخمین می‌زند که اجازه دادن به خودرو‌های خودران در جاده‌های بریتانیا می‌تواند تا ۳۸ هزار شغل ایجاد کند و ۴۲ میلیارد پوند برای اقتصاد ارزش داشته باشد.
از کل بسته‌ی ۱۰۰ میلیون پوندی، دولت امروز صرف ۳۴ میلیون پوند را برای تحقیقات جهت «پشتیبانی از پیشرفت‌های ایمنی و اطلاع‌رسانی قوانین دقیق‌تر» و همچنین ۲۰ میلیون پوند را برای «راه‌اندازی خدمات تجاری خودران و امکان رشد کسب و کارها» تایید کرد. همچنین پتانسیل تحویل مواد غذایی و سایر کالا‌ها در فرودگاه‌ها وجود دارد که تا کنون ۴۰ میلیون پوند بر روی آن سرمایه‌گذاری شده است. دولت امیدوار است که این تحقیقات استاندارد‌های وسایل نقلیه خودران را مشخص کنند. از جمله این که اگر فناوری آن‌ها با این استاندارد‌ها مطابقت نداشته باشد، تحریم‌هایی علیه تولیدکنندگان اعمال شود یا خیر.
