به گزارش
گرداب به نقل از فارس، "شورای روابط خارجی آمریکا" در گزارشی به قلم "کنث پولاک" و "ری تکیه" اعلام کرد که سیاست دوگانه چماق و هویج آمریکا برای جلوگیری از فعالیتهای هستهای ایران، به پایان دوره خود رسیده است. در این گزارش آمده است که تنها راه اعمال تغییر در رفتار جمهوری اسلامی ایران، بدون استفاده از جنگ، به مخاطره انداختن وجود این کشور است.
سیاست دوگانه آمریکا در قبال ایران به پایان راه خود رسیده است
پس از روی کار آمدن دولت "باراک اوباما" در سال 2009، دولت وی سیاستی دوگانه را در قبال ایران پیش گرفته است. هدف از این سیاست این است که رهبران ایران را وادار کند از رسیدن به اهداف هستهای خود دست بردارند. اکنون زمان اعتراف به این حقیقت است که نسخه کنونی سیاست دو گانه به پایان راه خود رسیده است و با وجود حکومت کنونی ایران، دستیابی به اهداف این سیاست، بعید به نظر میرسد.
2 راه باقی مانده برای آمریکا: آغاز جنگ با ایران و یا پذیرفتن ایران هستهای
به هر حال، شناخت این واقعیت نباید این باور را در سیاستگذاران آمریکا به وجود آورد که هیچ امیدی به وادار نمودن ایران به توقف برنامه هستهای و سایر فعالیتهای پر خطر خود، وجود ندارد. این نتیجهای است که بسیاری از چپگرایان و راستگرایان به آن رسیدهاند. این افراد استدلال میکنند که روش "چماق" دولت بوش و روش "هویج و چماق" دولت اوباما با شکست مواجه شده است. آمریکا باید با حقایق رو به رو شود و بین این 2 گزینه یکی را انتخاب نماید: شروع جنگ با ایران و از بین بردن برنامههای هستهای این کشور (و احتمالا براندازی حکومت این کشور) و یا پذیرفتن فناوری هستهای ایران و کنار آمدن با این حقیقت. از آن جایی که هر 2 گزینه مذکور مطابق میل آمریکا نیست، اگر هر گزینه دیگری برای آمریکا و هم پیمانان این کشور وجود داشته باشد، آنان باید گزینه سوم را امتحان نمایند.
تنها راه اعمال تغییرات در رفتار ایران، به مخاطره انداختن وجود این کشور است
همه چیز برای آمریکا از دست رفته نیست و هنوز دلایلی وجود دارد تا باور کنیم که آمریکا میتواند بدون اعمال زور به اهداف خود برسد. این امکان هنوز وجود دارد که سیاستی برای ایران طراحی شود تا این کشور را مجبور به متوقفسازی خواستههای هستهای خود و پایبند کردن به قوانین متداول تروریسم و حقوق بشر و وادار به احترام به حاکمیت کشورهای همسایه خود نماید. همچنین لزومی ندارد که همه جهات سیاست موجود را رد نماییم، چرا که این سیاست توانسته است فشارهای بینالمللی را از جانب کشورهای متحد بر روی ایران افزایش دهد. با این وجود، زمان آن فرا رسیده است تا بفهمیم که تنها راه تحمیل نمودن تغییرات معنیدار در رفتار جمهوری اسلامی ایران بدون استفاده از جنگ، به مخاطره انداختن وجود این کشور است.