به گزارش
گرداب، سوء مصرف اینترنت و استفاده مداوم از شبکه های مجازی کاربران را تبدیل به معتادان اینترنتی کرده است که دارای علائم خاصی نیز هست.
از چند سال پیش تقریبا حدود سال 2010 وقتی که گوشی های هوشمند به اوج استفاده‌ی خود توسط کاربران مجازی رسیدند مدیران سایت‌ها و توسعه دهندگان فضای مجازی بر این فکر افتادند که از عطش کاربران شان هر چه بیشتر به نفع خود استفاده کنند و تا می‌توانند کاربران بیشتری را سمت خود بکشانند. و این گونه تمام غول‌ها و حتی بچه غول‌های فناوری شبکه‌های اجتماعی را به سمت نسخه های تحت پشتیبانی گوشی‌های هوشمند هدایت کردند.
استفاده از این شبکه‌های اجتماعی به قدری آسان شد که دیگر نیاز نبود افراد تنبل برای چک کردن پیام‌‌های شخصی و یا دسترسی به اینترنت وقت و بی وقت به سراغ کامپیوترهای شخصی بروند. نکته قابل توجه این است که مردان فناوری دقیقا می‌دانند مخاطبانشان چه زمانی از تاریخ به چه چیزی بیشتر احتیاج دارند تا بتوانند از آن طریق هم کسب درآمد کنند و هم ایده‌های در سر خود را جهانی بپرورانند. در این میان تنها چیزی که برای توسعه دهندگان و نابغه‌های دنیای آی تی اهمیتی ندارد نوع استفاده افراد از محصولات و ایدههایشان است. برای مثال برای مدیران شبکه‌های‌اجتماعی مثل فیسبوک،توئیتر،اینستاگرام و... اصلا مهم نیست که کاربرانشان چه آسیب‌هایی از این شبکه های اجتماعی عایدشان میشود. تنها چیزی که می‌خواهند این است که کاربرانشان بیشتر و بیشتر جذب شوند.
شاید فکر کنید این اسارت روزی به پایان می‌رسد و عمر این شبکه‌ها هم به پایان می‌رسد.اما غول های فناوری بیکار نمی‌مانند. هر چه باشد بی خود و بی جهت این نام را با خود یدک نمیکشند.و به محض احساس خطر ایده ای نو را طراحی میکنند و باری دیگر کاربران خویش را سورپرایز میکنند. برای مثال تلگرام در ابتدا زمانیکه بین کاربران ایرانی محبوب شد مانند یک نرم‌افزار پیام رسان ساده فقط قابلیت چت ،ارسال عکس و از این قسم کارایی‌های محدود را داشت تا جاییکه حتی شکلک ها و قابلیت‌های یک نرم افزار معمولی را هم نداشت. اما به محض جذب محبوبیت میلیونی مدیران این نرم‌افزار به این نتیجه رسیدند که دیگر وقت خلاقیت است و ویژگی های منحصر به فردی به آن اضافه کردند و با بالا بردن جذابیت،امنیت و کارایی نشان دادند که قرار نیست به این زودی ها از میدان رقابت کنار گذاشته شوند.
نتیجه سود مدیران پیام رسان سوار بر اسب قدرت و موفقیت برای پیاده نظام هایش که کاربران شبکه های اجتماعی هستند مطلوب نخواهد بود. کاربران پیاده نظام روزانه متحمل ضرباتی سهمگین اما پنهان از این جنگ های جهانی مجازی می‌شوند. آنان چنان معتاد به شبکه ها می‌شوند که به طور کل زندگی عادی را فراموش میکنند. اگر بخواهیم در یک جمله عمق فاجعه را بیان کنیم از خواب و خوراک می‌افتند. بسیاری از آنان دچار تیک های عصبی می شوند.کم نیستند کسانی که در مهمانی ها مدام به صفحه ی خاموش گوشی شان خیره می‌شوند و توهم میزنند که برایشان پیام آمده است.
پزشکان و محققان به این نوع رفتار mobophobia هراس از دست دادن آن هم از جنس تلفن همراه. به طور معمول در شبانه روز افراد 110بار به گوشی خود سرمیزنند اما فرد مبتلا به mobophobia موبوفوبیا 900 بار و یا حتی بیشتر تلفن خود را چک میکنند. این افراد ترس شدیدی و اضطراب شدیدی دارند که مبادا تلفن همراهشان را از دست بدهند. و یا پیامی ارسال شود که آن فرد متوجه نشود. این حالت طبق گفته ی پزشکان کاملا عصبی است و فردی با این ویژگی ها جز معتادان به حساب می‌آید. معتادانی که به جای مواد مخدر ،گوشی میکشند.
در نهایت باید گفت بسیاری از کشورها مثل چین برای معتادان اینترنتی و شبکه های اجتماعی کمپ های ترک اعتیاد ایجاد کردند و به این نتیجه رسیده‌اند که اعتیاد اینترنتی هم وجود دارد. بهتر است که مسئولین کشور هم به این قسم نتیجه گیری ها برسند و متوجه عمق فاجعه باشندو راهکارهایی مشابه و چه بسا خلاقانه تر ارائه دهند.
اما یک معتاد به اینترنت و شبکه های اجتماعی چه علائمی دارند؟بر اساس تحقیقات Addiction Recovery نشان داده میشود که فرد معتاد دارای علائم زیر است :
فکر کردن مدام به این موضوع که چه زمانی آنلاین بوده و دوباره کی قرار است آنلاین شود.
استفاده ار اینترنت تا حدی که فرد همانند معتادان به مواد مخدر نئشه شود.
عدم کنترل بر ای قطع استفاده از اینترنت
احساس بی‌قراری،بی‌حوصلگی،آزار و افسردگی در زمانیکه دسترسی به اینترنت ندارد.
عدم توجه به از دست دادن شغل،روابط دوستانه و جایگزین کردن این ارزش‌ها با استفاده بی وقفه از اینترنت
دروغ گفتن به خانواده و افراد نزدیک در مورد میزان مصرف
پناه بردن به این شبکه ها به محض برخورد با مشکلات
اما توصیه به کاربرانی که علائم بالا را دارند. این علائم سبب مشکلاتی همچون پرخاشگری، افسردگی به صورت خفیف یا جدی میشود. پس این مشکل را جدی بگیرید و برای رفع آن با روانشناس و چه بسا روانپزشک رجوع کنید.