به گزارش
گرداب، معمولاً مدیران شهری نمی‌دانند فناوری‌هایی که به‌کار می‌گیرند، برای تمام افراد دسترس‌پذیر هستند یا نه؛ اما فعالان و شرکت‌های نوپا در تلاش هستند این روند را تغییر دهند.
ویکتور پیندا یکی از این افراد است. او به سرتاسر جهان سفر می‌کند تا به سخنرانی بپردازد و در خصوص برنامه‌ریزی و توسعه شهری، به دولت‌ها مشاوره بدهد. اما معمولاً کیوسک‌های دارای نمایشگر لمسی برای او یک مانع محسوب می‌شوند.
در واقع برای افرادی مانند او که از ویلچر استفاده می‌کنند و در استفاده از دست‌هایشان محدودیت دارند، نمایشگرهایی همچون این، بیشتر از اینکه کمک‌کننده باشند، مانع به‌شمار می‌روند.
همزمان با به‌کارگیری چنین پایانه‌هایی توسط شهرها برای جایگزین کردن صندوقداران انسانی، این مشکل هم رو به رشد است.
پیندا که مدیر گروه مشاوره‌ای موسوم به World Enabled است، می‌گوید: «اگر قرار باشد فقط با کیوسک بلیط قطار بخرم یا از دیگر خدمات بهره‌مند شوم، نمی‌توانم از آن استفاده کنم.»
معمولاً افراد دارای ناتوانایی در زمینه‌های حرکت، بینایی، شنوایی و کارکردهای ادراکی، به شهرها می‌روند تا از سامانه‌های حمل‌ونقل و خدمات اجتماعی بهره‌مند شوند. اما معمولاً قوانین شهری مشخص نمی‌کنند که شهرداری‌ها چطور باید خدمات دیجیتالی را برای افراد ناتوان طراحی و پیاده‌سازی نمایند.
در نتیجه، گاهی اوقات فناوری‌های جدید شهرها به جای آنکه دسترس‌پذیری را تسهیل کنند، آن را دشوارتر می‌نمایند.
آدریانا مالوزی(یک کارآفرین ساکن شهر بوستون) می‌گوید عاشق شهرش است ولی هنگامی که یک فناوری جدید بدانجا می‌آید بدون آنکه درباره نحوه کمک کردن به افرادی مانند او، بررسی کاملی صورت گرفته باشد، واقعاً مستأصل می‌شود. او نیز مانند پیندا از یک ویلچر استفاده می‌کند و نمی‌تواند دست‌هایش را تکان بدهد.
برای مثال، او نیز با دکمه‌هایی کلنجار می‌رود که شهرها در کنار درب‌ها و تقاطع خیابان‌ها نصب می‌کنند.
وی می‌گوید: «خیلی از دکمه‌ها در جای نامناسبی قرار گرفته‌اند... باید در موقعیت خیلی خاصی باشم تا بتوانم با پا به آنها ضربه بزنم... تازه اغلب اوقات هم چیزهایی مثل گیاهان زینتی جلوی آنها را گرفته‌اند و من نمی‌توانم به‌اندازه کافی به آنها نزدیک شوم.»
پینادا می‌گوید با توجه به مشکلاتی که افراد ناتوان در رویارویی با برخی از فناوری‌های جدید دارند، دولت‌ها باید زیرساخت‌های مناسبی برای آنها فراهم نمایند.
