به گزارش
گرداب، خبرگزاری ایسنا نوشت:
پسرها با صورت های سرخ و خیس از عرق سری به خانه می زدند، سرشان را توی
پارچ آب می کردند و بعد دوباره تا شب پیداشان نمی شد، یا مشغول ارابه بازی
بودند، یا قایم باشک، یا فوتبال و یا استُپ هوایی.
دخترها اما آرام تر بازی می کردند، چند تایی دور هم جمع می شدند، زیراندازی پهن می کردند عروسک هاشان را بغل می زدند و خاله می شدند.
یک
عالمه دوست پیدا می کردند، کلی می دویدند، جیغ می زدند و انرژی هاشان را
خالی می کردند، یاد می گرفتند که اگر کسی افتاد کمکش کنند، یاد می گرفتند
خودشان حقشان را توی بازی پس بگیرند.
بچه هایی با اندام متناسب و قدبلند، قوی و محکم، با آداب اجتماعی در حد یک مرد و زن سی، چهل ساله. با تمام اهل محل هم دوست بودند.
***
پسرها
سرشان شب تا صبح و صبح تا شب توی صفحه لپ تاپ و گوشی و نوت بوک و آی پد
است، یا به دنیای بنفش وایبر سرگرمند یا دنیای آبی فیس بوک. هزار دوست مجازی هیچوقت ندیده دارند، هزار چیزی که باید بیست سال دیگر یاد بگیرند، یاد می گیرند.
یا پای سیستم خانگی نشسته اند، جلوی دستشان ظرف پر از چیپس و پفک دارند، حرص می خورند که چرا GAME OVER شدند، استرس می کشند.بعد پرخاشگر می شوند و تا یک کلمه بگویی داد می زنند «اعصاب ندارم!».
دخترها از صبح تا شب و از شب تا صبح مشغول غذا دادن به POU و بزرگ کردن او هستند، دنبال اینکه مد لباس بقیه چطور است.دوستهاشان
مجازی شده، تکان نمی خورند و با یک گوشی در دست به تخت هاشان میخکوب شده
اند، حتی مسیر خانه تا مدرسه را نیز موبایل بازی می کنند.
چاق می
شوند، یاد نمی گیرند با بچه های دیگر دوست شوند، آدمهای کارتونی الگوشان می
شود و نسل بچه های فیس بوک و وایبر تحویل جامعه می شوند.
بچه هایی بی تحرک و ضعیف، با قند و چربی بالا، بدون اینکه اگر کسی حقشان را خورد توانایی دفاع داشته باشند. همه
اینها پیامدهای پیشرفت علم و صنعتی شدن جوامع است، جوامعی که بچه هاشان
نمی دانند باید چطور از تکنولوژی استفاده کنند.
اینها نظر یک کارشناس ارشد
مشاوره است مطرح می کند. مهناز قراول باشی معتقد است:
پیشرفت علم و تکنولوژی جزء جدایی ناپذیر جامعه است و هم کودکان نسل امروز و
هم خانواده های آنان درگیر آن شده اند و درگیری خانواده ها به درگیری
کودکان نیز دامن می زند.
وی به تاثیر جامعه و همسالان در تربیت
کودکان اشاره می کند و ادامه می دهد: بچه های قدیم 60 تا 70 درصد توسط
خانواده و والدین تربیت می شدند و این درصد برای بچه های امروزی کمتر شده و
آنها بیشتر از همسالان خود و جامعه الگو می پذیرند.
این مشاور
یادآوری می کند: وقتی که همه بچه ها گوشی و تبلت دارند از یکدیگر الکو می
گیرند و تقلید می کنند و اگر کسی نداشته باشد احساس ضعف و بی اعتماد به
نفسی می کند.
قراول باشی یک عامل دیگر را نیز در تغییر زندگی کودکان امروز موثر می داند و آن تغییر مکان زندگی است.
وی
می گوید در گذشته خانه ها حیاط بزرگ داشت و یا کوچه ها برای بازی بچه ها
مناسب بود، اما امروز خانه ها آپارتمانی شده و حیاط آپارتمان ها نیز توسط
ماشین ها اشغال می شود.
به گفته این مشاور این شرایط راهی برای بچه ها باقی نمی گذارد جز آنکه به کامپیوتر و موبایل متوسل شوند.
از
معایب این شرایط هم می گوید، از اینکه کودکان چاق و بی تحرک می شوند و
سونامی دیابت و سرطان در کشور رخ می دهد. از اینکه بچه ها ضعیف بار می آیند
و نمی توانند به خوبی با همسالان خود تعامل برقرار کنند، کودکانی که با
چیزهایی آشنا می شوند که متناسب با سن آنها نیست.
قراول باشی با
بیان اینکه تکنولوژی به خودی خود بد نیست و موجب آسایش است اما باید شیوه
استفاده از آن درست باشد، به خانواده ها توصیه کرد: زمان و شراطی استفاده
فرزندان خود از تکنولوژی هایی ماند گوشی، لپ تاپ و تبلت را مدیریت کنند.
وی افزود: لازم است خانواده ها زمان و قوانین خاصی برای استفاده از تکنولوژی در نظر بگیرند.
این
مشاور توصیه کرد: خانواده ها زمانی را برای اینکه فزرندان خود را به پارک
ببرند اختصاص دهند و با سپردن فرزندان خود به مهدکودک امکان تعامل آنها با
سایر کودکان را فراهم کنند.
و آخر اینکه اگر این روند ادامه پیدا
کند بچه های سه ساله ای که امروز در کمتر از چندثانیه به راحتی الگو قفل
گوشی موبایل را باز می کنند در آینده با چشم هایی ضعیف و قدی کوتاه و هیکلی
چاق در جامعه پر می شوند و هر روز خبر از سکته و سرطان جوانان می شنویم و
اینکه در دام شیادان اینترنتی افتاده اند، پس خانواده ها به هوش باشند!